Kan reclame volledig eerlijk zijn?

Er zijn veel verschillende soorten leugens die we allemaal tegenkomen in onze dagelijkse levens. De schrijvers van het boek "Spy The Lie", een uitstekend verslag van het spotten van misleiding, zeggen dat er drie hoofdcategorieën leugens zijn:

1: The Lie of Commission.

Dit is de gemakkelijkste om te categoriseren. Een leugen van de commissie is een flagrante, kale uitdrukking die precies het tegenovergestelde is van de waarheid. Bijvoorbeeld, als iemand op het werk je lunch steelt, zie je dat ze het doen, en ze zeggen: "Ik heb je lunch niet gestolen", dat is een leugen over de opdracht. Dit zijn de leugens die de neus van Pinocchio een paar voetjes zouden laten groeien.

Adverteren zelden of nooit produceert advertenties die leugens van de commissie bevatten. Er staan ​​gewoon te veel advocaten te wachten om op hen te springen. Bait-and-switch is een goed voorbeeld van wanneer deze leugens worden gebruikt, maar zelfs die worden vervolgd.

2: The Lie of Omission.

Dit is een veel moeilijker scenario. Leugens van weglating zijn geen regelrechte leugens. Het zijn meestal waarheden, maar met iets dat heel belangrijk ontbreekt om een ​​misvatting te creëren. U kunt bijvoorbeeld een auto kopen en de verkoper zal zeggen "het is een mooie motor, regelmatig onderhouden, nieuwe verfbeurt." Wat ze je niet vertellen is dat het regelmatig werd onderhouden omdat het een citroen is met constante problemen, en de nieuwe verfbeurt is van een ongeluk waarin de auto was.

Hier is reclame het meest thuis. Praten over de voordelen; negeer de nadelen. Er is niets mis met deze aanpak in advertenties, u vertelt mensen alleen maar over alle goede dingen die uw product of dienst doet. Als u echter een huis verkoopt, is dit niet echt volledige openbaarmaking.

3: The Lie of Influence.

Zie het als een klein handigheidje, maar met woorden in plaats van goocheltrucs. Met een leugenachtige invloed wordt de leugenaar geconfronteerd met het feit dat de waarheid niet aan hun kant staat. De waarheid doet hen pijn, en ze willen er niet over praten. Dus, ze zullen je een ander stuk informatie geven dat je mening zal proberen te beïnvloeden. Je kunt bijvoorbeeld iemand vragen "heb je $ 20 uit mijn portemonnee gestolen" en ze komen terug met "Ik meld me elke zondag in een soepkeuken, klinkt dat als iets dat ik zou doen?" Ze proberen je mening te beïnvloeden met een positieve verklaring.

Adverteren houdt ook van leugens van invloed. Daarom zie je zoveel beroemdheden die producten onderschrijven. Ze brengen een zekere mate van invloed met zich mee, dus je denkt "wel als ze het drinkt, moet het goed zijn". Nee. Ze wordt betaald.

Binnen elk van deze categorieën vindt u veel andere soorten leugens. Ze omvatten witte leugens, vechtpartijen, halve waarheden, overdrijvingen en verzinsels.

Nu we weten wat we met leugens doen en hoe ze worden verteld, lijkt het billijk om de vraag te stellen … zouden mensen eerlijke advertenties prefereren of willen ze 'gelogen' worden?

Wat als advertenties 100% eerlijk waren?

Als we volkomen eerlijk zijn tegenover onszelf, we kennen als klanten, accountmanagers of creatieven, zouden we onszelf een onmogelijke taak opleggen.

Dat wil niet zeggen dat we niet eerlijk zijn in wat we doen. Maar kom op, niemand bespreekt Axe deodorant en wordt achtervolgd door vrouwen uit de Victoria's Secret-catalogus. Mannen worden niet aantrekkelijker voor vrouwen als het bier drinkt. Vrouwen krijgen geen onberispelijke teint door een beetje fundament te leggen.

In reclame overdrijven we het voordeel, en we zeggen handig niets over de negatieve kanten van het product.

Wat als anti-transpirant advertenties uitkwamen en zei: "dit spul doet je pitten lekker ruiken, maar laat witte vlekken achter op je t-shirts. En je zult niet aantrekkelijker zijn voor het andere geslacht." Zou dit werken?

Op de korte termijn, ja, het zou eigenlijk. Omdat het een nieuwe benadering is. Je zou het "Honest Joe's Pit Rescue" kunnen noemen en consumenten zouden massaal naar buiten rennen omdat ze van iets nieuws houden.

De Comedy-film die eerlijke advertenties wilde bevatten

In een film met de naam 'Crazy People', met in de hoofdrollen Darryl Hannah en wijlen Dudley Moore, werd een advertentieadvertentie toegelaten tot een psychiatrische inrichting voor het durven maken van advertenties die de hele waarheid spraken. Dit was een vent aan het eind van zijn touw, moe van het maken van valse beweringen en saai werk doen. Wat resulteerde was een reeks advertenties die per ongeluk werden afgedrukt.

"Koop Volvo's. Ze zijn boxy maar ze zijn goed."

"Jaguar." Voor mannen die graag handwerk doen van mooie vrouwen weten ze het amper."

"Kom naar New York, het is niet zo smerig als je denkt."

"Metamucil, het helpt je naar het toilet te gaan, als je het niet gebruikt, krijg je kanker en sterf je."

"Kom op de Bahama's."

Je krijgt de foto. Mensen gingen gek (excuseer de woordspeling) voor hen, en de producten verkocht in recordaantallen. Nou ja, natuurlijk, het was een film. Maar als dit in het echte leven was gebeurd, wat zou de uitkomst dan zijn geweest? en in werkelijkheid zouden gewone consumenten dol zijn op de frisse lucht.

Voor een poosje.

Dan zou de realiteit plots zijn aantrekkingskracht verliezen en zouden mensen teruggaan naar de producten die hen niet aan hun minder aantrekkelijke eigenschappen herinnerden.

Het sigarettenmerk dat probeerde 'het echt te houden'.

Deze no-nonsense, totaal eerlijke benadering werd ooit eens geprobeerd, op een merk van sigaretten die in het VK op de markt worden gebracht. Ze noemden ze DEATH-sigaretten en de verpakking was zwart, met daarop een schedel en gekruiste knekels. Je wordt echt niet veel eerlijker dan dat.

En wat is er gebeurd?

In het begin was het resultaat geweldig. Het bedrijf kon ze niet snel genoeg verkopen. Jongens schepten op over hoe ze 'de waarheid aankonden' en wilden een product dat hen recht liet gaan. Het tv-nieuws en de kranten bevatten verhalen over deze nieuwe, eerlijke, agressieve sigaretten die beweren dat de dood op handen is. Het was een meesterwerk van public relations.

Maar na een torenhoge verkoop kwam de onvermijdelijke crash en verbranden.

Planken die ooit leeg waren, begonnen te worden volgepakt met pakjes sigaretten die niemand wilde kopen. Rokers keerden massaal terug naar hun oudere merken, met de mededeling dat ze de smaak verkozen. En na slechts vier jaar sloot het bedrijf zijn deuren.

Smaak had echter heel weinig te maken met de bekisting van de deuren van het bedrijf. Het had niets te maken met het product zelf, het was vrijwel hetzelfde als elk ander product. Het was gewoon dat rokers niet graag herinnerd werden dat ze zichzelf vermoordden. Ze gaven de voorkeur aan de leugen dat, hoewel sigaretten veel mensen doden, ze niet zouden worden aangetast omdat ze niet vatbaar zijn voor longkanker. Zalige onwetendheid, gekoppeld aan hoopvol denken.

Dus, willen mensen eerlijkheid?

Ja en nee. Mensen willen eigenlijk de illusie van eerlijkheid. Ze willen denken dat ze de waarheid worden verteld en willen niet schaamteloos voorgelogen worden.Ergens in het midden van dat grijze gebied is dat wat overdrijving, sarcasme en speelse taal wordt genoemd.

Vrouwen zullen je niet achtervolgen als je een mannelijke geur op je spuit. Maar … misschien zeggen ze gewoon hoi aan de bar. Je zult geen glanzende filmster worden door shampoo te gebruiken … maar misschien krijg je meer mensen te zien. Enzovoorts.

De hele waarheid is een harde pil voor de meeste mensen om tegenwoordig te slikken. En de wil van de VW-bug-campagne uit de jaren zestig is hard op weg een onwaarschijnlijke kans te worden.