Overheidpensioen en de driepotige ontlasting

De metafoor van een driepotige stoelgang wordt al tientallen jaren gebruikt bij pensioenplanning. De pensioenplanning van een gezin bestaat uit drie delen: sociale zekerheid, pensioenregelingen en persoonlijke besparingen. Alle drie de poten zijn van vitaal belang voor een stabiel pensioen. Zonder een van de benen valt de ontlasting naar beneden.

Sociale zekerheid

De meeste, maar niet alle, werknemers van de overheid dragen bij aan de sociale zekerheid. Dit is van cruciaal belang omdat degenen die niet bijdragen aan de sociale zekerheid, geen geld opnemen bij pensionering of gehandicapt raken. Die overheidsmedewerkers die niet bijdragen moeten ervoor zorgen dat de andere twee benen van de ontlasting sterk zijn.

Sociale zekerheid is een politiek voetbal op federaal niveau. Politici weten dat er ongemakkelijke keuzes moeten worden gemaakt om de solvabiliteit van het systeem voort te zetten, maar niemand wil de politieke klap van afnemende voordelen of toenemende bijdragen nemen. Dit been van de ontlasting is bijzonder gevoelig voor wiebelen vanwege de politiek eromheen.

Sociale zekerheid alleen zal de levensstijl die een begunstigde gewend is te leven niet ondersteunen. Dit been moet zo weinig mogelijk gewicht dragen.

Pensioen plannen

Pensioenplannen zijn gewoon niet wat ze waren. Politici hebben openbare werknemers en hun pensioenuitkeringen gebruikt als zondebok voor oncontroleerbare overheidsbegrotingen. Denk aan uitgaven voor varkensvaten en dure openbare hulpprogramma's. Het personeel is een groot deel van het budget van elke organisatie, en het zondebok voor dit feit is een moraal moordenaar.

Politiek manoeuvreren heeft zijn tol geëist op pensioensystemen. De voordelen zijn gedaald terwijl de kosten voor de werknemers zijn gestegen. Hoewel de particuliere sector niet te maken heeft met politici die hun pensioenuitkering misbruiken, zien werknemers in de particuliere sector hun pensioenuitkeringen ook krimpen. In beide sectoren is de stabiliteit van de pensioenplannen niet langer de garantie die ze vroeger was.

De meeste federale werknemers dragen bij aan het federale pensioenstelsel voor werknemers. Dit systeem heeft zijn eigen driepotige ontlasting van sociale zekerheid, een lijfrentebetaling en een persoonlijk spaarplan, het 'Thrift Savings Plan'.Federale werknemers die niet bijdragen aan FERS dragen bij aan het pensioenstelsel voor ambtenaren, dat slechts een lijfrente is. Voor beide systemen zijn de annuïteiten toegezegd-pensioenregelingen.

Overheids- en lokale overheden die hun eigen pensioenstelsels hebben, hebben doorgaans toegezegd-pensioenregelingen die werknemersmedezeggenschap vereisen. Velen hebben persoonlijke spaaropties zoals 401 (k) s en IRA's, maar die componenten zijn zelden verplicht.

Persoonlijke besparingen

Zoals eerder vermeld, hebben sommige pensioensystemen opties of vereisten voor persoonlijke besparingen. Het Thrift Savings Plan van de federale overheid is tot op zekere hoogte verplicht. Agentschappen dragen een bedrag bij dat gelijk is aan een deel van het salaris van een werknemer. De werknemer kan meer bijdragen. Bijdragen worden gestimuleerd door bijdragen tot een bepaald punt bij elkaar te matchen, wat betekent dat bureaus overeenkomen of gedeeltelijk overeenkomen met wat werknemers vrijwillig bijdragen.

Wanneer persoonlijke spaarinstrumenten geen overeenkomende kenmerken hebben, hebben overheidsmedewerkers geen prikkel om het pensioenstelsel te gebruiken in plaats van die aangeboden door particuliere beleggingsmaatschappijen. Net als veel andere door de overheid gesponsorde persoonlijke spaarplannen biedt het Thrift Savings Plan beperkte beleggingsmogelijkheden, vergeleken met particuliere investeringsmaatschappijen.

Ongeacht hoe publieke werknemers ervoor kiezen om te sparen voor hun pensioen, het belangrijkste is dat ze daadwerkelijk sparen. De dagen van het vertrouwen op sociale zekerheid en een pensioen zijn allang voorbij.

Saldo handhaven

Zoals de ontlastingsmetafoor suggereert, is elk been van de ontlasting belangrijk. Medewerkers van de overheid moeten aandacht besteden aan elk been en ervoor zorgen dat het stabiel blijft. Sociale zekerheid en pensioenregelingen zijn grotendeels buiten de controle van een werknemer, dus de plaats waar werknemers het grootste verschil kunnen maken in stabiliteit op lange termijn, is persoonlijke besparing.

Publieke medewerkers die hun pensioenveiligheid willen maximaliseren, moeten financiële adviseurs raadplegen via hun pensioensystemen of via particuliere investeringsmaatschappijen. Sommige pensioensystemen hebben regelingen met particuliere financiële adviseurs die werken voor verlaagde tarieven en hebben ervaring met het werken met openbare werknemers.