Basisprincipes voor arbeidsvoorwaarden voor arbeidsongeschiktheid op korte termijn

Of een incident nu of later plaatsvindt, iedereen heeft het risico om arbeidsongeschikt te worden, niet in staat om te werken en hulp nodig te hebben bij een kortlopende arbeidsongeschiktheidsverzekering. Deze dekking biedt financiële ondersteuning om verloren gegane inkomsten te vervangen terwijl u de tijd neemt om thuis te recupereren.

Terwijl gewond raken of ziekte thuis en op andere plaatsen gebeurt, gebeuren er op een bepaald moment verrassend veel arbeidsongevallen op de werkplek, waardoor er een substantiële behoefte aan arbeidsongeschiktheidsverzekeringen ontstaat.

Een jaarlijks rapport uitgegeven door de vakbond AFL-CIO heeft zijn bevindingen over de veiligheid van de Amerikaanse werkplek gerapporteerd. Dood aan het werk genoemd: de tol van verwaarlozing, het rapport adviseert dat elke dag ongeveer 150 werknemers sterven tijdens het werk, en ongeveer 7,4 miljoen tot 11,1 miljoen werkersverwondingen vinden elk jaar plaats en worden vaak niet gerapporteerd.

Volgens de Council for Disability Awareness heeft ongeveer een kwart van de 20-jarigen van vandaag de kans om op een bepaald moment in hun loopbaan vóór hun pensionering te worden uitgeschakeld. Sommige mensen met een handicap hebben meer ondersteuning nodig dan het bedrag dat wordt geboden door een arbeidsongeschiktheidsverzekering op korte termijn. Gemiddeld duren langdurige arbeidsongeschiktheidsincidenten ongeveer 34,6 maanden, wat neerkomt op bijna drie jaar verloren werk en gederfde inkomsten.

Kortetermijn arbeidsongeschiktheidsvoordelen

Door de werkgever verstrekte arbeidsongeschiktheidsverzekeringen (STD) betalen een percentage van het salaris van een werknemer voor een bepaalde tijd, als ze ziek worden of gewond raken, en hun taken niet kunnen uitvoeren. Over het algemeen betaalt het voordeel ongeveer 40 tot 60 procent van het wekelijkse bruto-inkomen van de werknemer.

De onafhankelijk ingekochte kortlopende aansprakelijkheidsverzekering werkt relatief hetzelfde en biedt een reeks gedeeltelijke tot volledige inkomensdekking, afhankelijk van het beleidsniveau en de premie die u kiest te betalen.

Het arbeidsongeschiktheidsinkomen kan al dan niet onderworpen zijn aan inkomstenbelasting, afhankelijk van het feit of het beleid werd gefinancierd met onder meer voor belastingen of na belastingen.

Wanneer de dekking begint

De dekking begint meestal ergens tussen één en 14 dagen nadat een medewerker een aandoening heeft waardoor hij niet meer kan werken. Het tijdstip van dekking kan variëren van 9 tot 52 weken na in aanmerking te komen. Vaak moeten werknemers ziektedagen gebruiken voordat kortetermijnongeschiktheid ontstaat als het een ziekte is die hen gedurende een langere periode werkloos houdt.

Werkgevers hebben vaak andere soorten verzekeringen die letsels op de werkplek dekken, zoals werknemersvergoedingen, met verschillende regels en vereisten, versus een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor die letsels die buiten het werk voorkomen. Als een werknemer langer werkloos is dan de dekkingsperiode van de kortlopende arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, wordt ofwel een langdurig invaliditeitsplan of permanente invaliditeit geactiveerd. Dit kan gebeuren binnen 10 tot 53 weken vanaf de subsidiabiliteitsdatum.

Bepaling voor langdurige invaliditeit wordt geleverd door het team van artsen en verzekeringsanalisten van de verzekeringsmaatschappij die elke zaak nauwlettend volgen.

Wie betaalt voor dekking op korte termijn arbeidsongeschiktheid?

Een kortdurend arbeidsongeschiktheidsbeleid kan een door werkgevers of werknemers betaalde uitkering zijn. Over het algemeen bieden werkgevers echter dekking op korte termijn als een uitkering.

Bedrijven hebben de keuze om werknemers te laten betalen voor dekking, met bepaalde fiscale gevolgen. Elke staat stelt zijn eigen eisen aan de vraag of werkgevers een arbeidsongeschiktheidsverzekering voor korte duur moeten hebben en de verplichte limieten van basisdekkingsbedragen. Staten kunnen ook het bedrag van de wekelijkse uitkeringslimieten dicteren. Groepsdekking voor kortetermijnongeschiktheid kan op de volgende manieren worden bereikt:

• Contractovereenkomst via een verzekeraar die handicap dekt.
• Via een zelf gefinancierd plan dat door de werkgever rechtstreeks is overeengekomen. (Twee populaire providers zijn Aflac en MetLife.)

Beleidsvoorwaarden en verantwoordelijkheden

Als werkgever kunt u een beleid opstellen dat dicteert dat werknemers ziektedagen gebruiken voordat ze voor een langere tijd op korte termijn gehandicapt gaan. U kunt ook documentatie van een arts nodig hebben om een ​​ziekte of letsel aan te tonen.

Gedurende de tijd dat een werknemer werk mist, kan de werkgever de werknemer ook vragen om naar een erkende medische zorgverlener of een arbeidsgeneeskundig centrum te komen voor regelmatige updates over de voortgang van de gezondheid van de werknemer.

Een externe beheerder van claims is verantwoordelijk voor het beheer van deze aspecten, terwijl de werknemer tijd nodig heeft om te werken. Medewerkers moeten veranderingen in hun status onmiddellijk melden. Deze regels zijn ingesteld om verzekeringsfraude te voorkomen, een probleem dat werkgevers jaarlijks miljarden dollars kost.

Verschillende kortetermijnplannen voor arbeidsongeschiktheid bepalen verschillende voorwaarden voor kwalificaties. De belangrijkste voorwaarden zijn meestal:

• Medewerkers moeten voor een bepaalde tijd voor de werkgever werken voordat de dekking begint.
• Medewerkers moeten fulltime werken, meestal 30 uur of meer per week.

De volgende componenten kunnen worden opgenomen in een kortetermijnplan voor arbeidsongeschiktheidsplannen:

• Percentage betaald weekloon (meestal tussen 40 procent en 60 procent van het weekloon).
• Duur van de arbeidsongeschiktheidsuitkeringen op korte termijn (meestal tussen negen en 52 weken).
• De maximale hoeveelheid tijd gedekt door het invaliditeitsprogramma (tot 52 weken)

Het is ook belangrijk om de regels te kennen van de staten waarin werknemers wonen. Hoewel de meeste staten geen verplichte kortetermijnbehoefte hebben, adviseert The Society for Human Resource Management dat vijf staten, waaronder Californië, Hawaii, New Jersey, New York, Rhode Island en het Amerikaanse grondgebied van Puerto Rico, verplichte richtlijnen voor dekking hebben.

Werkgevers willen wellicht ook overwegen om een ​​vrijwillige uitkeringsoptie aan te bieden voor een langdurig programma voor mensen met een handicap dat het overneemt zodra de kortstondige handicap van een werknemer eindigt.