Militaire begrafenisonderscheidingen en gebruiken

Net als bij het leger zelf, is het laatste afscheid van onze strijdkrachten tegen kameraden doordrenkt van traditie en ceremonie. Prominent in een militaire begrafenis is de vlag gedrapeerde kist. Het blauwe veld van de vlag wordt geplaatst aan de kop van de kist, over de linkerschouder van de overledene. De gewoonte begon in de Napoleontische oorlogen van de late 18e en vroege 19e eeuw toen een vlag werd gebruikt om de doden te bedekken toen ze op een caisson van het slagveld werden gehaald.

Tijdens een militaire begrafenis worden de paarden die aan de caisson trekken die het lichaam van de veteraan dragen, allemaal opgezadeld, maar de paarden aan de linkerkant hebben ruiters, terwijl de paarden aan de rechterkant dat niet doen. Deze gewoonte evolueerde uit de tijd dat door paarden getrokken caissons het belangrijkste middel waren om artillerie munitie en kanon te verplaatsen, en de ruiterloze paarden hadden proviand bij zich.

Het enkele ruiterloze paard dat de caisson volgt met de omgekeerde boots in de stijgbeugels, wordt het 'caparisoned horse' genoemd met betrekking tot de decoratieve bedekkingen, die een gedetailleerd protocol helemaal voor zichzelf hebben. Door traditie in militaire begrafenis eert, volgt een caparisoned paard de kist van een leger of Marine Corps officier die een kolonel of hoger was, of de kist van een president, op grond van de militaire opperbevelhebber van het land te zijn geweest. Abraham Lincoln, die in 1865 werd gedood, was de eerste president van de VS die werd geëerd met een paard met capuchon op zijn begrafenis.

De 21-gun salute

De militaire eer van de graven omvat het vuren van drie volleys elk door zeven dienstleden. Dit wordt vaak verward met een volledig aparte eer, de salut met 21 kanonnen. Maar het aantal individuele schietpartijen in beide onderscheidingen evolueerde op dezelfde manier.

De drie volleys kwamen van een gewoon gebruik op het slagveld. De twee strijdende partijen zouden de vijandelijkheden staken om hun doden van het slagveld te ruimen, en het vuren van drie volleys betekende dat de doden op de juiste manier werden verzorgd en dat de kant klaar was om de strijd te hervatten.

De saluut met 21 kanonnen vindt zijn oorsprong in het Anglo-Saksische rijk, toen zeven kanonnen een erkende marine-saluut vormden, aangezien de meeste marineschepen zeven kanonnen hadden. Omdat kruit in die tijd gemakkelijker op het land kon worden opgeslagen dan op zee, konden kanonnen op het land drie ronden afvuren voor iedereen die door een schip op zee kon worden afgevuurd.

Later, toen buskruit en opslagmethoden verbeterden, begonnen saluuts op zee ook met 21 pistolen. De VS gebruikten aanvankelijk één ronde voor elke staat, het bereiken van de saluut van 21 kanonnen tegen 1818. De natie reduceerde zijn saluut tot 21 kanonnen in 1841, en formeel keurde de 21-guns-saluut op voorstel van de Britten in 1875.

Service voor overleden President

Een Amerikaanse presidentsdood houdt ook andere ceremoniële vuurwerkbegroetingen en militaire tradities in. Op de dag na de dood van de president, een voormalig president of president-elect, bevelen de bevelhebbers van legerinstallaties traditioneel dat elk kanon elk half uur wordt afgevuurd, beginnend bij reveille en eindigend bij een retraite.

Op de dag van de begrafenis wordt vanaf de middag een wapenbeet van 21 minuten afgevuurd op alle militaire installaties met het nodige personeel en materiaal. Ook op de dag van de begrafenis vuren die installaties een saluut van 50 kanonnen af ​​- één ronde voor elke staat - met intervallen van vijf seconden onmiddellijk na het laten zakken van de vlag.

Het spelen van "Ruffles and Flourishes" kondigt de komst aan van een vlagofficier of een andere hoogwaardigheidsbekleder. Trommels spelen de ruches, en bugels spelen de bloeitijd - één bloeit voor elke ster van de rang van de vlagofficier of als gepast voor de positie of de titel van de honoree. Vier bloeit de hoogste eer. Wanneer het wordt gespeeld voor een president, wordt "Ruffles and Flourishes" gevolgd door "Gegroet tot de Chief".

The Playing of Taps

De bugel-oproep "Taps" is ontstaan ​​in de burgeroorlog met het Army of the Potomac. Union Army Brig. Generaal Daniel Butterfield hield niet van de bugelklok die soldaten in het kamp waarschuwde om de lichten uit te doen en in slaap te vallen, en werkte de melodie van "Taps" uit met zijn brigade-bugler, Pvt. Oliver Wilcox Norton. De oproep werd later opnieuw gebruikt als een figuratieve aanroep tot de slaap des doods voor soldaten.

Een andere militaire eer dateert alleen uit de 20e eeuw. De missing-man formatie is meestal een formatie met vier vliegtuigen waarbij het No. 3-vliegtuig ontbreekt of een pull-upmanoeuvre uitvoert en de formatie verlaat om een ​​verloren strijdmakker aan te duiden. Hoewel dit enigszins kan veranderen van service tot service en is gebaseerd op voorkeuren van familieleden, is de standaard volgorde van evenementen voor een militaire begrafenis op Arlington National Cemetery meestal als volgt:

De caisson of lijkwagen arriveert bij de grafsite, iedereen presenteert wapens. Het kistenteam bevestigt de kist en de kapelaan leidt de weg naar het graf. Het kistenteam legt de kist neer en beveiligt de vlag. De vlag is uitgestrekt en vlak en gecentreerd boven de kist.

Nadat de kapelaan de dienst heeft uitgevoerd, en voor de zegening, wordt de saluutschoten afgevuurd (indien van toepassing). De verantwoordelijke officier presenteert wapens om het geweersalvo te initiëren, waarna de bugler "Taps" speelt. De vlag wordt gevouwen en gepresenteerd aan de nabestaanden. De enige persoon die bij het graf blijft, is een soldaat, de wake. Zijn missie is om over het lichaam te waken totdat het in de grond is ingegraven.

Informatie afkomstig van de Army News Service.