Feiten over het gebruik van geweld in rechtshandhaving

Binnen de criminele carrières trekt misschien geen ander gebied of andere actie het publiek kritisch, en soms zelfs, dan een gebruik van geweld. Rechtshandhavings- en correctiemedewerkers zijn noodzakelijk gemachtigd om verschillende vormen van fysieke controle in te zetten om hun werk uit te voeren. De omstandigheden, het niveau en de mate waarin die kracht wordt gebruikt, is echter vaak onderwerp van serieus debat.

Wetshandhavingsgeschiedenis en het gebruik van geweld

Hoewel het idee van wetshandhaving een lange geschiedenis kent, is het moderne politiewerk zoals we dat nu kennen een relatief recente maatschappelijke instelling. De geschiedenis van de professionele politie is minder dan twee eeuwen oud.

Vóór de oprichting van permanente wetshandhavingsinstanties was er grote bezorgdheid bij het publiek over het verlenen van macht en autoriteit aan wat zij vreesden dat het een nieuwe bezettingsmacht zou worden, en dus is er altijd een klein wantrouwen geweest tussen de samenleving in het algemeen en die die gezworen zijn om hen te dienen en te beschermen. Hoewel ze de bevoegdheid hebben gekregen om geweld te gebruiken wanneer dat nodig is, is het publiek lang op zijn hoede geweest voor misbruik van deze macht.

Desalniettemin waren er in een meer ruig en aflopend tijdperk meer ruige tactieken nodig. Officieren hadden niet zoveel force-opties tot hun beschikking als nu, en de samenleving had niet dezelfde afkeer van harde gerechtigheid als nu het geval lijkt te zijn.

Veranderende tijden, veranderend temperament

Naarmate de maatschappij is gevorderd en geëvolueerd, nemen ook de publieke opinie over misdaad en straf, evenals de tactieken van de wetshandhaving en de politie. In de loop van de tijd begon het publiek mildere en afgemeten reacties op misdaad te eisen in plaats van brute kracht.

Verhoogde controle

Dit is in de recente geschiedenis geaccentueerd met de verspreiding van video- en fotografische technologie, eerst op televisie en vervolgens op internet. Van Rodney King en Marvin Anderson tot Andrew "Tast me niet, broer" Meyer en de nieuwste YouTube-politievideo, wetshandhavings- en correctiespecialisten zijn op de hoogte gebracht dat het publiek toekijkt wat ze doen en hoe ze het doen.

De extra controle heeft een lange weg afgelegd om officieren eerlijk te houden en degenen die dat niet zijn bloot te leggen. Als reactie op de toegenomen aandacht hebben politie, correctionele functionarissen en andere criminologische en strafrechtelijke professionals vooruitgang geboekt in beleid en technologie. Bovendien hebben rechtbanken en strafrechtelijke normen en POST-commissies richtlijnen ingevoerd om hulpverleners te helpen bij het nemen van goede beslissingen over wanneer en hoe ze geweld moeten gebruiken.

The Disconnect in the Discourse

Ondanks deze evolutie in tactieken en technologie van de politie bestaat er nog steeds een scheiding tussen wat het publiek ziet, verwacht en begrijpt de training, doelstellingen en praktijken van de wetshandhaving en hoe politie en correcties officieren feitelijk zijn getraind om te reageren op het gebruik van controlesituaties.

Het doel van wetshandhaving bij gebruik van controle

Meestal, wanneer leden van het publiek het gebruik van geweld door een officier in twijfel trekken, vragen ze zich eerst af of er in de eerste plaats geweld nodig was. Evenzo hebben rechtbanken de neiging om zich eerst te concentreren op het feit of er al dan niet enige macht gerechtvaardigd was voordat ze het onderwerp buitensporig geweld aansneden.

Om deze vraag goed te bekijken, moeten we eerst het uiteindelijke doel van officieren begrijpen wanneer ze geweld toepassen. Over het algemeen is het doel om een ​​arrestatie tot stand te brengen en een potentieel gevaarlijke situatie naar een zo snel en vredig mogelijke conclusie te brengen, zonder de officier of onschuldige leden van het publiek te verwonden.

Het is duidelijk dat het gewenste resultaat is dat een verzet tegen hemzelf vreedzaam wordt gearresteerd. Wanneer dat niet gebeurt, moeten officieren echter snel een fractie kiezen of ze al dan niet geweld gebruiken en welke kracht ze moeten gebruiken. Tijdens dat besluitvormingsproces is het welzijn van de verdachte meestal een bijkomstigheid.

Doelstelling Redelijkheid

Omdat deze beslissingen snel moeten worden genomen, beschikken officieren mogelijk niet over alle informatie met betrekking tot het dreigingsniveau dat een proefpersoon daadwerkelijk stelt voordat hij vindt dat hij actie moet ondernemen. In Graham versus Connor heeft het Amerikaanse hooggerechtshof de "objective reasonableness standard" vastgesteld om te bepalen of geweld al dan niet gerechtvaardigd was.

Objectieve redelijkheid vraagt ​​eenvoudig of een redelijke persoon met de vergelijkbare training, kennis en ervaring hetzelfde zou hebben gedaan onder soortgelijke omstandigheden. Bij het maken van deze vaststelling worden drie factoren toegepast: of de persoon nu een directe dreiging vormt, de ernst van de vermeende misdaad, en of de persoon probeert te vluchten of zich tegen arrestatiepogingen verzet. Impliciet in de zogenaamde "Graham-factoren" is de vraag of de officier in het begin wel of niet gerechtigd was zijn arrestatiebevoegdheid uit te oefenen.

Het belangrijkste is dat de objectieve redelijkheidsnorm erkent dat officieren snel moeten denken en snel moeten handelen. Onder deze omstandigheden zijn de feiten waarover de officier beschikte op het moment dat ze haar besluit nam om geweld te gebruiken, waarop de officier beoordeeld wordt, in tegenstelling tot wat na het feit aan het licht zou komen.

Als een officier bijvoorbeeld een onderwerp doodt dat hem bedreigt en een pistool op hem richt, doet het er niet toe of het later blijkt dat het pistool niet is geladen. Als de officier kan uitspreken dat hij ten tijde van het incident geloofde dat zijn leven of het leven van iemand anders in gevaar was, dan zal hij gerechtvaardigd zijn geweest in het gebruik van dodelijke krachten.

Gewoon de feiten

Als een officier leert na het feit dat wat hij als een wapen beschouwde eigenlijk een speelgoedgeweer, een mobiele telefoon of zelfs een portemonnee was, zal de norm waarop de actie zal worden beoordeeld, afkomstig zijn van wat de officier destijds kende. Functionarissen hoeven niet te wachten op een proefpersoon om de trekker over te halen of proberen te steken voordat ze reageren. In plaats daarvan moeten ze de totaliteit van de omstandigheden afwegen en een beslissing nemen op basis van de feiten waarover ze op dit moment beschikken.

Redelijke keuzes

De objectieve redelijkheidsnorm bepaalt ook dat functionarissen niet noodzakelijkerwijs beperkt zijn tot de minste hoeveelheid kracht die mogelijk is. Integendeel, officieren worden opgeroepen alleen die kracht te gebruiken die binnen het bereik valt van wat als redelijk kan worden beschouwd. Dit is een belangrijk onderscheid omdat in de meeste situaties een reeks van geweldopties beschikbaar is, die allemaal een gepast antwoord kunnen zijn.

Als een proefpersoon bijvoorbeeld vecht en zich verzet tegen arrestatie, kan een officier ervoor kiezen om pepperspray te gebruiken, een elektronisch controleapparaat of hands-on controletechnieken zoals gewrichtsmanipulatie om therapietrouw te krijgen. Eenieder van deze keuzes kan redelijk zijn, hoewel het publiek de taser of peperspray waarneemt als invasiever en minder noodzakelijk dan hands-on. De acties van een officier worden dan niet geëvalueerd op basis van wat ze anders had kunnen doen, maar eerder beoordeeld op basis van wat als redelijk zou kunnen worden beschouwd.

Deadly Force-situaties beoordelen

Deze standaard wordt vooral belangrijk wanneer wordt gekeken naar gevallen van dodelijk geweld door politieagenten. Over het algemeen worden officieren op de politieacademie onderwezen om dodelijke troepen met dodelijke kracht te ontmoeten. Ze worden getraind en krijgen de technieken en tactieken om ervoor te zorgen dat ze thuiskomen aan het einde van hun dienst en ze besteden veel tijd aan training in het gebruik van vuurwapens.

Het is belangrijk om te erkennen dat, wanneer het bespreken van het gebruik van dodelijke kracht door officieren, het verwachte resultaat van de acties van een persoon niet de dood hoeft te zijn. In plaats daarvan wordt dodelijke kracht beschreven als acties die waarschijnlijk de dood of groot lichamelijk letsel veroorzaken, waaronder permanente misvorming zonder de dood te veroorzaken.

Het type wapen dat wordt gebruikt is een belangrijke factor in het besluit van een officier om dodelijke kracht te gebruiken, maar het is niet de enige factor. Voor een politieagent is dodelijke kracht dodelijke kracht, of het onderwerp nu een mes, een bijl, een pistool of een honkbalknuppel hanteert. Al deze hebben het potentieel om een ​​leven te leiden of grote lichamelijke schade toe te brengen. In plaats daarvan moeten functionarissen in staat zijn om te rechtvaardigen dat ze dodelijk geweld gebruiken om aan te geven dat de verdachte het schijnbare vermogen, de mogelijkheid en de redelijk waargenomen intentie had om een ​​handeling te doen die de dood of groot lichamelijk letsel zou kunnen veroorzaken.

Gerechtvaardigde beslissingen

Hoewel belangrijk voor wetshandhavings- en correctionele functionarissen, is deze standaard vaak de bron van verwarring bij het publiek als het gaat om het gebruik van geweld door de politie. Een voorbeeld: een officier mag een verdachte neerschieten die een mes vasthoudt. Sommige leden van het publiek zijn het misschien niet eens met de beslissing van de officier, maar suggereren in plaats daarvan dat hij een niet-dodelijk wapen zoals een taser zou hebben gebruikt om het onderwerp te ontwapenen.

Hoewel een taser mogelijk een van de vele mogelijke opties was, was deze misschien niet de meest redelijke, of waarschijnlijker, dat het misschien een van de vele redelijke force-opties was en dus, gezien het feit dat een mes behoorlijk in staat is om te veroorzaken de dood of groot lichamelijk letsel, de officier is zeer waarschijnlijk gerechtvaardigd in het gebruik van dodelijke kracht.

Officer en Subject Factors

Een andere belangrijke overweging bij het evalueren van het gebruik van krachten door een officier is de officier zelf in vergelijking met het onderwerp in kwestie. Een officier die 5'2 "en 100 pond is, kan gerechtvaardigd zijn om meer geweld te gebruiken tegen een persoon die 6'2" 250 ponden is dan een langere, zwaardere en vermoedelijk sterkere officier in vergelijkbare omstandigheden.

Gebruik van Force meer gecompliceerd dan First Looks Suggest

Dit alles toont aan dat het gebruik van geweld door correcties en politieagenten meestal veel ingewikkelder is dan een enkel nieuwsbericht of internetvideo ze in eerste instantie kan laten verschijnen. Loopbanen van rechtshandhaving staan ​​bekend als inherent gevaarlijke banen, en officieren worden vaak geplaatst in situaties waarin ze onmiddellijke levens- en sterfbeslissingen moeten nemen.

Hoewel het volkomen juist en gepast is om de acties van de politie te evalueren en te onderzoeken, vooral wanneer ze controletechnieken gebruiken, is het ook erg belangrijk om een ​​beslissing te weigeren totdat alle feiten die tot het incident hebben geleid bekend zijn. Het is vooral belangrijk om deze beslissingen te beoordelen op basis van alleen die feiten die bekend waren of werden waargenomen door de officier ten tijde van het incident, in tegenstelling tot de feiten die na het incident bekend kunnen worden.

Goede wetshandhaving vereist een goede beoordeling

Evenzo is het belangrijk voor functionarissen om gezond verstand en zorgvuldigheid te gebruiken bij het bepalen of ze al dan niet geweld gebruiken en precies welke kracht ze moeten gebruiken. Het publiek houdt rechtshandhavingsfunctionarissen terecht op een hoge ethische norm. Het is dan aan officieren om zich aan die norm te houden en altijd te handelen in het belang van het beschermen van levens en eigendommen, terwijl ze tegelijkertijd de rechten van onschuldigen beschermen en beschermen.