Het gebruik van Tasers in rechtshandhaving

In bijna elke branche blijft technologie de manier waarop mensen hun werk doen veranderen. Of u nu een journalist, een soldaat of een accountant bent, het kan uw tegenhangers van zelfs een paar jaar geleden moeilijk hebben om de wereld waarin u vandaag werkt te herkennen vanwege de ongelofelijke vooruitgang in de technologie.

Politiemensen zijn niet anders. De instrumenten die agenten van de wetshandhaving tegenwoordig dragen, zijn in veel opzichten ver verwijderd van die die ze in het niet zo verre verleden gebruikten - met draagbare camera's, computers in patrouillewagens en algoritmen die de criminaliteit kunnen voorspellen.

Weinig gereedschap heeft echter behoorlijk de impact gehad of komt met zoveel controverse als het elektronische besturingsapparaat (ECD), beter bekend als de Taser.

Het concept van het elektronische besturingsapparaat is gebaseerd op het idee dat mogelijk gewelddadige confrontaties relatief veilig kunnen worden afgesloten zonder dat waar mogelijk dodelijke kracht wordt gebruikt. De ECD is niet bedoeld om een ​​vuurwapen te vervangen, maar om een ​​veiliger middel te bieden voor het omgaan met niet-dodelijke krachtsituaties. De bekendste en meest succesvolle ECD tot nu toe is de Taser, gefabriceerd en gedistribueerd door Taser International.

De uitvinding van de Taser: Science Fiction komt tot leven

Ontwikkeld in de jaren zestig door John Cover, is het Taser-pistool de belichaming van sciencefiction dat wetenschappelijk feit wordt. Het verschilde van andere stun guns en electroshock-wapens doordat het op afstand kon worden afgevuurd en ingezet. Het wapen werd direct beïnvloed door het populaire Tom Swift science fiction verhalen, namelijk Tom Swift en zijn elektrisch geweer. Het woord "Taser" is in feite een letterwoord voor het elektrische geweer van Thomas A. Swift.

In tegenstelling tot het fictieve model, schiet de echte Taser geen bouten van elektriciteit of schiet door muren zonder gaten achter te laten. Het biedt politie en burgers echter een manier van zelfverdediging die de kans op ernstig letsel of de dood, zowel voor zichzelf als voor hun aanvallers, kan verlichten of wegnemen.

Nog niet helemaal klaar voor prime time

Het eerste model, rechtstreeks uitgevonden door Cover, gebruikte pistoolpoeder om geëlektrificeerde darts te lanceren. Vanwege dit, werd het geclassificeerd als een vuurwapen en zag niet wijdverspreid gebruik. Politiebureaus en burgers die op zoek waren naar niet-dodelijke of minder dodelijke alternatieven voor wapens waren begrijpelijkerwijs niet geïnteresseerd in wat zij beschouwden als gewoon een ander wapen en potentiële aansprakelijkheid.

TASERS Verander het spel

In het begin van de jaren negentig benaderden broers Tom en Rick Smith Cover en ze wilden een middel ontwikkelen om de sterfgevallen als gevolg van gewelddadige confrontaties te verminderen. De groep creëerde de Air Taser, een wapen dat met behulp van lucht vuurpijlen afvuurde in plaats van vuurwapenpoeder en zo de classificatie van het vuurwapen afsloot. De nieuwe implementatiemethode stond het toe om op zichzelf te staan ​​als een niet-dodelijk tussenwapen.

Een nieuwer, effectiever en veelzijdig apparaat werd snel ontwikkeld en de politie en justitie begonnen potentiële voordelen voor het apparaat te zien. Tegen 1999 begonnen agentschappen in het hele land de wapens voor hun officieren te kopen.

Toen het gebruik van politie-eenheden wijdverspreid begon te worden, werd de Taser snel aangekondigd als een revolutionaire nieuwe manier om zowel officieren als verdachten te beschermen. Velen hoopten dat de dood en gewonden van line-of-dutyofficials door gewelddadige ontmoetingen aanzienlijk zouden verminderen en dat schietpartijen van politie zouden worden verminderd.

Tasers, controversie en verwarring

Niet lang daarna ontstond echter al snel controverse omdat wetshandhavers, nieuwsmedia en het grote publiek in het algemeen allemaal verward raakten over de rol, het doel en de functie van dit futuristische stun gun.

Berichten over buitensporig geweld, overijverige politie en zelfs overlijden door Taser begonnen al snel hun weg te vinden op het openbare forum. Verhalen over kinderen, kwetsbare volwassenen en ouderen die werden "geschrokken" door verdovingsgeweren die 50.000 volt door hun lichaam schoten, begonnen Taser een slechte naam te geven.

Beleid, normen en statistieken Red de dag

Politie-afdelingen in het hele land reageerden snel door een restrictiever beleid te ontwikkelen dat het gebruik van elektronische besturingsapparaten regelde.

Nationale wetgevers hebben wetten aangenomen die training en certificering vereisen voor hun gebruik, en Taser International bleef het verzamelen van gegevens over het gebruik van de Taser stimuleren. Deze maatregelen leiden uiteindelijk tot een bredere acceptatie van het apparaat bij wetshandhavingsinstanties en hebben de plaats van de ECD als een onmisbaar instrument voor wetshandhaving gecementeerd.

Hoe de Taser werkt

De Taser dient twee verschillende functies tijdens het gebruik van geweld tegenkomen. Het primaire en voorkeursgebruik ervan is als een apparaat voor arbeidsongeschiktheid dat officieren in staat stelt een veilige afstand te handhaven terwijl ze een bedreiging vormen die niet in staat is terug te vechten.

Hoewel de technologie geavanceerd is, is het concept eenvoudig. Bij het afvuren projecteert de Taser twee metalen pijlen, sondes genoemd, door een cartridge van samengeperst gas elektrisch op te laden. De sondes blijven verbonden met het apparaat via dunne koperdraden die een elektrische lading naar het doel dragen.

De sondes komen vaak in de huid van het doelwit terecht, hoewel ze net zo effectief kunnen zijn als ze vast komen te zitten in kleding zolang ze dicht bij het lichaam blijven. Contact is veel minder belangrijk dan het verspreiden van sondes. Hoe groter de spreiding, des te effectiever de arbeidsongeschiktheid.

Electro-musculaire insufficiëntie

Terwijl de sondes naar een onderwerp reizen, verspreiden ze zich. Wanneer de sondes hun doel bereiken, sturen ze elektrische pulsen tussen elkaar in, waardoor de communicatie tussen de spieren van de proefpersonen en de hersenen wordt verstoord. Wanneer dit gebeurt, worden de spieren van de meeste proefpersonen ongelooflijk gespannen.

Het netto effect is dat de doelwitten gedurende de duur van de oplaadcyclus niet in staat zijn om spiergroepen te raken. Dit effect staat bekend als neuromusculaire insufficiëntie. Zodra de cyclus is beëindigd, verdwijnt het effect echter.

ECD oplaadcycli

Een enkele cyclus heeft meestal een duur van 5 seconden, hoewel een officier het eerder kan stoppen door het apparaat uit te schakelen. Zodra de sondes op hun plaats zijn in het doelwit, kan de officier meerdere cycli afleveren als hij dit nodig en gepast acht.

Major Pain Compliance

Het tweede gebruik van de Taser is het verkrijgen van wat bekend staat als het naleven van pijn. Als arbeidsongeschiktheid een eenvoudig concept is, is het gebruik van pijnnaleving nog eenvoudiger. In het geval dat een officier in de buurt komt van een niet-conform onderwerp, kan de Taser zonder cartridge worden gebruikt om een ​​gelokaliseerde elektrische schok af te geven om pijn te bezorgen. Het beoogde doel van de pijn is om het resistente subject te verleiden zich te houden aan de pogingen van de officier om hem onder controle te houden.

Taser-gerelateerde sterfgevallen

Volgens de mensenrechtenorganisatie Amnesty International zijn meer dan 1.000 mensen in de Verenigde Staten gestorven nadat ze sinds 2001 zijn blootgesteld aan een Taser of een andere ECD.

Amnesty International heeft erkend dat ECD's mogelijk niet direct verantwoordelijk zijn voor deze sterfgevallen, maar ze hebben hun bezorgdheid geuit over het feit dat ECD's agressiever gebruik van geweld door officieren kunnen aanmoedigen.

Weinig of geen enkele van de zogenaamde Taser-gerelateerde sterfgevallen zijn rechtstreeks toegeschreven aan de effecten van de apparaten zelf, en zijn in plaats daarvan het resultaat van specifieke functionarissen en subjectfactoren. Meestal zijn sterfgevallen voorgekomen uit een aandoening die bekend staat als opgewonden delier, een toestand die het vaakst wordt gezien bij personen die hoog op bepaalde genotsmiddelen staan ​​en die met officieren hebben gevochten.

Andere doden en gewonden vonden plaats als gevolg van waar en hoe de wapens werden ingezet in relatie tot het onderwerp, zoals op een richel of op de top van een trap. In dergelijke gevallen kregen de proefpersonen verwondingen door vallen, in tegenstelling tot het effect van de elektriciteit van het wapen. Om deze gevallen te verminderen, bevelen ECD-fabrikanten en agentschappen beleidsregels aan voor het gebruik ervan.

Levens redden en letsel voorkomen

Taser International en andere ECD-fabrikanten benadrukken dat correlatie niet noodzakelijkerwijs gelijk is aan causaliteit. Om beschuldigingen van ECD-gerelateerde sterfgevallen, buitensporige dwang en andere problemen rond het gebruik van ECD's te bestrijden, beweert Taser dat het gebruik van elektronische controle-apparaten 75.000 levens heeft gereduceerd, verwondingen met 60 procent aan verdachten heeft verminderd en duizenden verwondingen en rechtsdoden voorkomt handhavingsambtenaren elk jaar.

Elektronische besturingsapparaten: effectieve hulpmiddelen van de handel

Ongeacht waar u het debat kunt voeren over de vraag of elektronische bedieningsapparatuur een gepast gebruik van geweld is, is het moeilijk te ontkennen dat zij een effectief hulpmiddel zijn voor de wetshandhavers van vandaag.

Tasers en andere soortgelijke apparaten, samen met andere minder dodelijke en niet-dodelijke wapens, blijven veranderen hoe officieren agressieve en gewelddadige onderwerpen benaderen en behandelen.

Deze ingenieuze apparaten zijn slechts een voorbeeld van de manier waarop technologie wordt gebruikt in wetshandhaving en hoe technologie het landschap van andere carrières in strafrecht en criminologie heeft blijven veranderen.