Militair beleid rond stop-loss

Er zijn tijden in de geschiedenis dat het leger niet verder gereduceerd kan worden. Dit betekent typisch dat ons land een soort vijandig conflict heeft. Het kan echter ook betekenen dat een servicetak zijn rekruteringsdoelen niet haalt om extra aantallen toe te voegen aan de militaire bevolking. Er kunnen ook bepaalde banen of MOS zijn die het leger op een bepaald moment nodig heeft en die groep met die vaardigheden kan geen militaire dienst verlaten. De term die wordt gebruikt om deze situatie te beschrijven, is 'Stop-Loss'.

Het leger behandelt deze situaties op twee manieren. Het initiëren van de stop-loss voorziening, of het gebruik van de terugroepregel onder de Reserve Oproep Autoriteit van de President. Op de een of andere manier zal tegemoet worden gekomen aan de behoeften van het leger tijdens kritieke tijden door ofwel de actieve dienstleden niet toe te staan ​​het leger te verlaten of voormalige actieve leden terug te brengen naar het leger via de reservaten of individuele paraatreservaten als het vrijwilligerswerk niet voldoet de eisen.

Wat Stop Verlies Is

In militair opzicht betekent "stop-loss" dat een militair lid niet wordt gescheiden of met pensioen wordt gesteld als de vereiste diensttijd volledig is.

Aanwervingscontract en de individuele kant-en-klare reserves

Er is een verschil tussen stop-loss en het contract dat u tekende op de dag dat u zich bij het leger inschreef. Wanneer iemand voor de eerste keer toetreedt tot een tak van het Amerikaanse leger, moet hij minimaal acht jaar aan serviceverlening doen (sommige speciale banen, zoals piloot, kunnen zelfs nog langere serviceverplichtingen oplopen).

Ongeacht welke tijd niet wordt besteed aan actieve dienst of in de actieve bewaking / reserves moet worden besteed in de Individuele Gereed Reserves (IRR). Leden van de IRR boren niet, noch ontvangen ze enige beloning, maar ze kunnen op elk moment tijdens hun IRR-lidmaatschap worden teruggeroepen tot actieve dienst. Het is zeldzaam maar kan voorkomen als de Verenigde Staten worden aangevallen of als er een kritieke behoefte is aan een bepaalde vaardigheid die een voormalig lid van de actieve dienst heeft dat het leger onmiddellijk nodig heeft.

Bijvoorbeeld, als iemand zich bij het leger voegt onder een dienstverband van twee jaar, en dan uitstapt, is hij of zij onderworpen aan terugroepen in actieve dienst voor nog eens zes jaar. Als iemand vier jaar lid van de luchtmacht wordt en vervolgens scheidt, kan hij of zij nog vier jaar worden teruggeroepen in actieve dienst. Het wordt uiteengezet in paragraaf 10a van het wervingscontract, waarin staat:

Als dit mijn eerste aanmelding is, moet ik in totaal acht (8) jaar dienen. Elk deel van die dienst dat niet in actieve dienst wordt gediend, moet in een reservecomponent worden geserveerd, tenzij ik eerder wordt ontslagen.

Dit wordt niet beschouwd als stop-loss, hoewel het vaak wordt verondersteld te zijn. Het maakt deel uit van de reserveringsautoriteit van de president.

Stop-Loss

Stop-loss is de verlenging van de term van een militair in de Garde, Reserves of actieve dienst na wat hun normale scheidingsdatum is. Degenen die zich bij het leger aansluiten, stemmen in met deze bepaling onder paragraaf 9c van het wervingscontract:

In geval van oorlog gaat mijn dienstverband in de strijdkrachten voort tot zes (6) maanden na het einde van de oorlog, tenzij mijn dienstverband eerder wordt beëindigd door de president van de Verenigde Staten.

Dat is de basis van stop-loss. Het ministerie van Defensie houdt vol dat de term 'oorlog' betekent wanneer Amerika's strijdkrachten zich bezighouden met vijandige conflicten, niet alleen wanneer de oorlog door het Congres wordt verklaard. Het stop-loss beleid werd juridisch aangevochten, maar de federale rechtbanken hebben consequent geconstateerd dat de servicevoorwaarden van servicebedrijven onvrijwillig kunnen worden verlengd onder hun militaire contract.

Geschiedenis van militaire stop-loss

Het Congres gaf eerst stop loss-autoriteit aan het ministerie van Defensie direct nadat het voorontwerp was geëindigd. Het leger gebruikte het gezag echter pas in de Golfoorlog van 1990/1991, toen president George H. W. Bush stop-loss oplegde aan het leger tijdens de Golfoorlog. Dit stop-loss werd later herzien om alleen degenen die werden ingezet en individuen in bepaalde kritische beroepsvaardigheden op te nemen.

President Clinton legde stop-loss op aan het begin van de inzet van Bosnië en tijdens de Kosovo-luchtcampagne.Stop-loss werd ook opgelegd voor een korte periode na de aanslagen van 9/11, en vervolgens opnieuw in 2002 en 2003 toen het leger zich voorbereidde op de invasie van Irak.

Huidig ​​beleid inzake stop-loss

Het huidige stop-lossprogramma heeft alleen betrekking op leden van het actieve dienstleger, de legerreservaten en de nationale garde van het leger, en het heeft alleen betrekking op personen die ofwel worden ingezet ofwel officieel op de hoogte zijn gesteld dat ze gepland zijn voor inzet. Het is deze leden niet toegestaan ​​om zich te scheiden van of af te treden vanaf het moment van kennisgeving van de implementatie en tot 90 dagen na terugkeer uit de implementatie.