The History of Criminology: Ancients to Renaissance to Modern

Zolang er mensen zijn geweest, is er misdaad geweest. Criminologie is de studie van misdaad en het criminele element, de oorzaken ervan en de onderdrukking en preventie ervan. De geschiedenis van de criminologie is in veel opzichten de geschiedenis van de mensheid.

Zoals de menselijke samenleving zich in de loop van duizenden jaren heeft ontwikkeld, zo heeft ook ons ​​begrip van de oorzaken van de misdaad en de reacties van de maatschappij daarop.

Oude opvattingen over misdaad en straf

In de oudheid was het gemeenschappelijke antwoord op de misdaad wraak - het slachtoffer of de familie van het slachtoffer zou een passende reactie op de misdaad tegen hen geven.

Vaak waren deze antwoorden niet gemeten of proportioneel. De oorspronkelijke crimineel zag zichzelf vaak als slachtoffer, als gevolg van acties tegen hem die volgens hem niet overeenkwamen met de gepleegde misdaad. Bloedwraak ontwikkelde zich vaak, die soms generaties lang kon duren.

De eerste wetten en codes

Wetten die duidelijk omschreven misdaden en overeenkomstige straffen werden vastgesteld om zowel de misdaad te onderdrukken als om een ​​einde te maken aan de bloedwraak die het gevolg was van de wraak van de slachtoffers. Deze vroege pogingen stelden het slachtoffer van een misdaad nog steeds in staat de straf uit te reiken, maar ze wilden duidelijk maken dat een reactie op een bepaalde misdaad gelijk moet zijn aan de ernst van de misdaad zelf.

De Code van Hammurabi is een van de eerste van deze inspanningen, en het is misschien wel de bekendste poging om een ​​vaste strafschaal voor misdaden vast te stellen. De principes uiteengezet in de code kunnen het beste worden omschreven als de 'wet van vergelding'.

Religie en misdaad

Veel van de vroege ideeën over misdaad en straf werden bewaard in het Oude Testament van de Bijbel in de westerse cultuur. Het concept wordt het gemakkelijkst herkend als de uitdrukking 'oog om oog'.

Misdaad, net als de meeste andere dingen, werd in de vroege samenleving bekeken in de context van religie. Misdadige handelingen beledigden de goden of God. Wraakhandelingen waren daarom gerechtvaardigd als middel om de goden te behagen voor de belediging die tegen hen werd begaan.

Vroege filosofie en misdaad

Veel van ons moderne begrip van de relatie tussen misdaad en straf kan worden herleid tot de geschriften van de Griekse filosofen Plato en Aristoteles, hoewel het meer dan een millennium zou duren voordat veel van hun concepten wortel zouden schieten.

Plato was een van de eersten om te theoretiseren dat misdaad vaak het gevolg was van slecht onderwijs. Hij vond dat straffen voor misdaden moeten worden beoordeeld op basis van hun mate van schuld, rekening houdend met de mogelijkheid van verzachtende omstandigheden.

Aristoteles ontwikkelde het idee dat reacties op criminaliteit moeten proberen toekomstige handelingen te voorkomen, zowel door de crimineel als door anderen die mogelijk geneigd zijn om misdaden te plegen. Straf voor misdaad zou anderen moeten afschrikken.

Wereldse wet en maatschappij

De Romeinse Republiek was de eerste maatschappij die een alomvattende wetboek ontwikkelde, met inbegrip van criminele codes. De Romeinen worden algemeen beschouwd als de ware voorlopers van het moderne rechtssysteem en hun invloeden zijn nog steeds zichtbaar. De Latijnse taal wordt in veel van onze juridische terminologie in de 21ste eeuw bewaard.

Rome nam een ​​meer seculier beeld van de misdaad en beschouwde criminele handelingen als een belediging van de samenleving in plaats van God of de goden. Het nam de rol aan van het bepalen en leveren van straf als een regeringsfunctie als middel om een ​​geordende samenleving te handhaven.

Een gebrek aan een sterke centrale autoriteit leidde tot een stap terug in de houding tegenover misdaad met het verval van het Romeinse Rijk.

Misdaad en straffen in de middeleeuwen

De introductie en verspreiding van het christendom in het westen bracht een terugkeer naar een religieus verband tussen misdaad en straf. Criminele handelingen werden beschouwd als de werken en invloeden van de duivel of satan. Misdaden werden gelijkgesteld met zonde.

In tegenstelling tot de oudheid waarin straffen vaak werden uitgevoerd om de goden te sussen, werden straffen nu opgelegd in de context van 'Gods werk doen'. Harde straffen waren bedoeld om misdadigers van zonde te zuiveren en hen te bevrijden van de invloed van de duivel.

Funderingen voor de moderne kijk op criminaliteit

Het christendom introduceerde tegelijk de verdiensten van vergeving en mededogen en de opvattingen over misdaad en straf begonnen te evolueren. De rooms-katholieke theoloog Thomas van Aquino gaf deze noties het beste weer in zijn verhandeling, "Summa Theologica."

Men geloofde dat God een "natuurlijke wet" had ingesteld, en misdaden die wet overtreden. Iedereen die een misdaad heeft begaan, had ook een daad begaan die zichzelf van God scheidde.

De maatschappij begon te begrijpen dat misdaden niet alleen het slachtoffer, maar ook de crimineel pijn doen. Hoewel criminelen straf verdienden, moesten ze ook medelijden hebben omdat ze zich buiten de genade van God hadden geplaatst.

Hoewel deze ideeën waren afgeleid van religieuze studies, blijven de concepten de overhand hebben in onze seculiere opvattingen over misdaad en straf.

Modern Criminology and the Secular Society

Koningen en koninginnen uit vroeger tijden claimden hun totalitaire autoriteit op basis van de wil van God, en namen het standpunt in dat zij door God aan de macht waren gesteld en daarom handelden in overeenstemming met Zijn wil. Misdaden tegen personen, eigendommen en staat werden allemaal beschouwd als misdaden tegen God en als zonden.

Vorsten beweerden zowel staatshoofden als kerkhoofden te zijn. Straf was vaak snel en wreed, met weinig respect voor de crimineel.

Ideeën over misdaad en straf namen een meer seculiere en humanistische vorm aan toen het concept van scheiding van kerk en staat begon te wortelen. De hedendaagse criminologie is ontstaan ​​uit de studie van de sociologie.

Moderne criminologen proberen de grondoorzaken van criminaliteit te leren kennen en bepalen hoe ze het best kunnen worden aangepakt en voorkomen. Vroegere criminologen bepleitten een rationele aanpak van het omgaan met misdaad, duwen tegen de misstanden door overheidsinstanties.

Een oproep voor rede in de moderne criminologie

In zijn boek 'On Crime and Punishment' pleitte de Italiaanse schrijver Cesare Beccaria voor een vaste schaal van criminaliteit en bijbehorende straf op basis van de ernst van de misdaad. Hij suggereerde dat hoe ernstiger de misdaad was, hoe zwaarder de straf zou moeten zijn.

Beccaria was van mening dat de rol van rechters beperkt zou moeten blijven tot het vaststellen van schuld of onschuld, en dat ze straffen zouden moeten uitvaardigen op basis van richtlijnen die door de wetgevende macht waren vastgesteld. Overmatige straffen en beledigende rechters zouden worden geëlimineerd.

Beccaria geloofde ook dat het voorkomen van criminaliteit belangrijker was dan het te straffen. Bestraffing van criminaliteit moet daarom dienen om anderen af ​​te schrikken van het plegen van die misdaden. De gedachte was dat de zekerheid van een snelle rechtspraak iemand anders zou overtuigen om een ​​misdaad te plegen om eerst na te denken over de mogelijke gevolgen.

De link tussen demografie en criminaliteit

Criminologie ontwikkelde zich verder toen sociologen probeerden de onderliggende oorzaken van misdaad te leren. Ze bestudeerden zowel de omgeving als het individu.

De Belgische statisticus Adolphe Quetelet bekeek de overeenkomsten tussen demografie en criminaliteitscijfers met de eerste publicatie van nationale misdaadstatistieken in Frankrijk in 1827. Hij vergeleek gebieden waar een hogere criminaliteit plaatsvond, evenals de leeftijd en het geslacht van degenen die deze misdaden begingen. Hij ontdekte dat de meeste criminaliteit werd gepleegd door onderopgeleide, arme, jongere mannen.

Hij ontdekte ook dat er meer misdaden werden gepleegd in rijkere, meer welgestelde geografische gebieden. De hoogste misdaadcijfers deden zich echter voor in welvarende gebieden die fysiek het dichtst bij armere regio's lagen, wat suggereert dat arme mensen naar rijkere gebieden zouden gaan om misdaden te plegen.

Dit toonde aan dat misdaad grotendeels plaatsvond als een gevolg van een kans, en het toonde een sterke correlatie tussen economische status, leeftijd, opleiding en criminaliteit.

De link tussen biologie, psychologie en criminaliteit

De Italiaanse psychiater Cesare Lombroso bestudeerde de oorzaak van de criminaliteit op basis van individuele biologische en psychologische kenmerken aan het einde van de 19e eeuw. In het bijzonder suggereerde hij dat veel loopbaancriminelen niet zo geëvolueerd waren als andere leden van de samenleving.

Lombrosso ontdekte ook bepaalde fysieke eigenschappen die gedeeld werden onder criminelen, en dit leidde ertoe dat hij geloofde dat er een biologisch en erfelijk element was dat bijdroeg aan het potentieel van een individu om een ​​misdaad te begaan.

Moderne criminologie

Deze twee denkrichtingen - biologisch en milieu - zijn geëvolueerd om elkaar aan te vullen en herkennen zowel interne als externe factoren die bijdragen aan de oorzaken van criminaliteit. De twee stromingen vormden wat beschouwd wordt als de discipline van de moderne criminologie.

Criminologen bestuderen nu maatschappelijke, psychologische en biologische factoren. Ze doen beleidsaanbevelingen aan overheden, rechtbanken en politieorganisaties om te helpen bij het voorkomen van misdaden.

Naarmate deze theorieën werden ontwikkeld, vond ook de evolutie van de moderne politie en van ons strafrechtsysteem plaats. Het doel van de politie was om misdaden te voorkomen en op te sporen, in plaats van alleen te reageren op misdaden die al waren gepleegd. Het strafrechtsysteem dient nu om criminelen te straffen met het doel toekomstige misdaden af ​​te schrikken.