Waarom het evenwicht tussen werk en privé voor de meeste vrouwen is

Moe van de hoorzitting de term 'work-life' balans? Veel vrouwen zijn. De term is bedacht om de tegenstrijdige eisen van vrouwen te identificeren. Het is waarschijnlijk bedacht door vrouwen of een vrouw die een boodschap wilde hebben: "we kunnen het niet allemaal doen."

In dat opzicht is de term enigszins seksistisch omdat deze niet was gericht op, of geïdentificeerd met mannen. Wanneer was de laatste keer dat je een man hoorde zeggen dat hij een betere balans in zijn leven nodig had om de kinderen naar het park te brengen? En waarom zoeken mannen niet meer balans in hun leven? Als ze meer zouden doen met klusjes en opvoeding, zouden vrouwen misschien niet zo dun worden.

De waarheid is dat we in een veranderende maatschappij leven waar mannen in feite meer helpen dan vijftig jaar geleden. Er zijn meer alleenstaande vaders vandaag dan zelfs twintig jaar geleden (alleenstaande vaders niet vanwege weduwe.) Mannen worden langzaam maar zeker openlijk koesterende en ondersteunende vrouwen die terug willen naar school. Maar dit wordt rustig gedaan, huishouden per huishouden - de samenleving moet nog accepteren dat mannen meer bijdragen.

Toch blijven vrouwen worstelen met wat van hen wordt verwacht - of wat zij ervan vinden denken van hen wordt verwacht. Vrouwen willen supervrouwen, supermoeders en carrièrevrouwen zijn. Ondertussen benadrukken ze dat ze ouder worden, aankomen en concurreren met jongere vrouwen in de beroepsbevolking.

De term "Work-Life Balance" identificeert niet wat veel vrouwen nodig hebben

De zinsnede 'work-life balance' roept een beeld op van een schaal (iets waarmee vrouwen in ieder geval vaak in oorlog zijn) met werk aan de ene kant en familie- en / of andere persoonlijke relaties aan de andere. In het midden is de vrouw met beide armen uitgestrekt om alles in evenwicht te brengen. De vrouw vertegenwoordigt de stabilisator die in het midden gevangen zit en verdeelde haar leven in twee delen - waar ze voelt dat ze zou moeten zijn en waar de maatschappij zegt dat ze zou moeten zijn.

Maar een vrouw is een heel wezen en de focus moet liggen op haar als een geheel wezen en niet op slechts twee (belangrijke) aspecten van haar leven. De 'dit of die' definitie van 'werk-leven' wil vrouwen definiëren als dienaren in twee volledig gescheiden rollen: arbeiders of verzorgers. Vrouw uitvoeren deze (en vele andere) rollen, maar ze mogen niet worden gemaakt om de belichaming van deze rollen te vertegenwoordigen.

Het evenwicht tussen werk en privéleven is aan vrouwen verkocht als de sleutel tot geluk door te suggereren dat alles wat we moeten doen is om gewoon een manier te vinden om onze rollen beter te vervullen zonder gek te worden. Het belangrijkste bericht dat (onterecht) aan vrouwen wordt verkocht, is dat als we alleen prioriteit zouden geven aan ons werk beter zouden leven, we meer tijd zouden hebben om met vrienden, familie en onszelf door te brengen. Het probleem is, het volbrengen van meer persoonlijke tijd vereist een aanzienlijke hoeveelheid werk en de term 'balans' wordt onbruikbaar. Zeer weinig mensen kunnen of willen de helft van hun tijd aan het werk en de helft van hun tijd niet werken.

Er zijn tal van vrouwen die geen baan buiten het huis hebben die meer balans in hun leven nodig hebben. En hoe zit het met de carrièrevrouwen die van hun werk houden, zodat het proberen om meer tijd (balans) koekjes thuis toe te voegen, ten nadele zou zijn?

De term werk-privébalans impliceert dat er in de eerste plaats een evenwicht moet zijn (dat is er niet) en als we het niet hebben, is er iets mis met ons. Het evenwicht tussen werk en privéleven is nog maar één taak voor vrouwen om te proberen tijd te vinden om aan toe te geven; nog iets op onze long to do-lijst om te falen en ons slecht te voelen over het niet bereiken op een dag.

Denken dat we een betere balans tussen werk en leven kunnen bereiken door simpelweg meer prioriteiten te stellen, beter georganiseerd te zijn of door harder te proberen, is dwaasheid op zijn best.