Airport Emergency Plans (AEP's)

Ooit afgevraagd hoe luchthaven noodoperaties werken? Wat gebeurt er in de momenten na een vliegtuigcrash? Welnu, luchthavens hebben een gedetailleerd luchthaven noodplan (AEP) om iedereen te helpen omgaan met de nasleep van een noodgeval of ramp.

Een typisch noodplan voor luchthavens omvat verschillende componenten en wordt meestal gecreëerd en geïmplementeerd door de luchthavenbeheerder of een BHV-coördinator. Hier volgt een korte beschrijving van wie betrokken is bij een noodhulpprogramma voor luchthavens en hoe het allemaal werkt:

Partijen die mogelijk betrokken zijn bij een AEP:

Er zijn altijd meerdere partijen betrokken bij het maken en uitvoeren van een AEP. Hier is een lijst met slechts een paar van de mensen en groepen die helpen bij het coördineren van een AEP:

• Airport Emergency Response Coordinator
• Airport manager
• Luchthaven redding en brandweer bemanningen (ARFF)
• Beveiligingsteam van de luchthaven
• Luchtvaartmaatschappijen en andere luchthavenbezetters
• Luchtverkeersleiding
• Community-noodmanagementteams
• Lokale ordehandhaving
• Lokale ziekenhuizen en andere medische teams
• Lokale of federale hulporganisaties en hulporganisaties, zoals het Amerikaanse Rode Kruis en FEMA
• Media outlets
• FAA
• NTSB, in het geval dat een onderzoek naar vliegtuigongevallen nodig is
• FBI, in het geval van een terroristische daad of nationale veiligheid

• Militaire instanties, indien beschikbaar

Vorming van een AEP

Het creëren van een AEP is geen eenvoudige taak.

Eerst moet onderzoek worden gedaan om het beste plan te formuleren op basis van vele andere plannen, zoals het noodplan van de stad, lokale verordeningen, OSHA- en EPA-plannen, regionale en federale rampenplannen en zelfs individuele plannen van luchtvaartmaatschappijen.

Ten tweede moet een AEP voldoen aan verschillende voorschriften van verschillende instanties zoals OSHA, de FAA en het Department of Transportation (DOT).

Vervolgens moet een analyse worden uitgevoerd om de gevaren van de betrokken luchthaven in verband met de AEP te identificeren. Een luchthaven kan bijvoorbeeld onderhevig zijn aan vulkanische activiteit of tornado's, terwijl een andere in een zone met een hoog risico voor een terroristische aanslag kan zijn.

Zodra potentiële gevaren zijn geïdentificeerd en een risicobeoordeling is voltooid, kan een coördinator voor luchthavenhulpprogramma's beginnen met het ontwikkelen van plannen voor specifieke scenario's. Er is bijvoorbeeld een ander plan voor een vliegtuigcrash dan voor een bommelding.

Het opstellen van een AEP neemt meerdere vergaderingen met veel verschillende groepen mensen en meerdere herzieningen voordat deze voltooid zijn. Na voltooiing kan AEP-testen beginnen.

Trainingen, oefeningen en oefeningen:

Een AEP wordt altijd herzien. Een van de dingen die managers en coördinatoren helpen bij het ontwikkelen van het best mogelijke plan is om het plan steeds weer opnieuw uit te voeren, verschillende scenario's uit te putten en alle beschikbare middelen te gebruiken om ervoor te zorgen dat alle partijen hun rol kennen als zich een noodsituatie voordoet. Er zijn een paar verschillende methoden gebruikt om het potentiële succes van een AEP te testen:

1. Training: de training moet diepgaand en frequent zijn. Er zijn veel mensen die bekend moeten zijn met de AEP, dus algemene trainingshandleidingen en klassesessies zijn populaire keuzes om veel mensen tegelijk te trainen. Er moet ook een gespecialiseerde training voor bepaalde groepen zijn, afhankelijk van de rol van elk. First responders, brandweerlieden, luchthavenbeveiliging en anderen zullen specifieke training nodig hebben over hoe om te gaan met verwondingen, menigte en de media, evenals hoe om te gaan met gevoelige informatie terwijl de scène van de ramp wordt beschermd.

1. Boren: branden, bombedreigingen en gevaarlijke materiaalbehandeling kunnen allemaal worden uitgevoerd met frequente oefeningen. Boren richten zich meestal op een enkel aspect van de AEP, zoals hoe iedereen op de hoogte te stellen, hoe het communicatieproces te beveiligen of hoe met bewijsmateriaal om te gaan.
2. Oefeningen: een oefening kan een tafeloefening, een functionele oefening of een oefening op ware grootte zijn.

   Opstarten op het tafelblad is het eenvoudigst, omdat het alleen maar om een ​​ontmoetingssfeer en een bespreking van AEP-beperkingen en verbeteringen gaat die kunnen worden gemaakt.

   Een functionele oefening omvat een zogenaamd scenario met tijdsbeperkingen en doelen voor voltooiing, maar omvat niet elk aspect van een AEP.

   Een live oefening die ook een oefening op ware grootte wordt genoemd, omvat een live simulatie van een noodgeval, zoals een vliegtuigcrash. Full-scale oefeningen omvatten vele groepen, waaronder noodhulpteams, het Rode Kruis, lokale hotels, brandweerlieden, politie, medewerkers van luchtvaartmaatschappijen, NTSB-onderzoekers, enz.

   De omvang van een live-oefening zal afhangen van de vereisten van de luchthaven (sommige luchthavens zijn vereist om elke drie jaar een volledige oefening uit te voeren), het type scenario dat wordt gerepeteerd en de beschikbaarheid van geassocieerde groepen. In veel gevallen is het heel reëel, zelfs met acteurs die zich voordoen als gewonde passagiers.

AEP Elements:

Volgens een FAA-adviesronde over richtlijnen voor AEP's, bevatten de elementen van een AEP meestal het volgende:

• Een lijst met de betrokken partijen en de primaire verantwoordelijkheden van elke groep tijdens en na een ramp.
• Een lijst met belangrijke mensen die op de hoogte worden gesteld in geval van een noodgeval, en wat de rol van elke persoon zal zijn.
• Meldingsprocedures, inclusief communicatiemethoden en de volgorde waarin mensen op de hoogte worden gesteld.
• Specifieke checklists voor verschillende scenario's.
• Een beschrijving van hoe en wanneer informatie zal worden verspreid onder het publiek, inclusief wie met de media zal praten en welke stukjes informatie zullen worden vrijgegeven, waarbij bijzondere aandacht zal worden besteed aan gevoelige informatie.

• Een beschrijving van evacuatie- en sheltertechnieken, evenals het beheer van lokale en federale hulpbronnen.
• Informatie over hoe het gebied te beveiligen, mensen in en uit gevaarlijke gebieden en gevoelige informatiegebieden te laten.
• Richtlijnen voor brandbestrijding, gezondheid en medische feestjes.
• Instructies over hoe en wanneer extra middelen te verkrijgen, beheer van luchthavenapparatuur en veiligheid.
• Luchthavenkaarten, bouwlocaties en informatie over luchthavengronden.