Flash-fictie en het succesvolle kort-korte verhaal

Om een ​​verhaal een compleet verhaal te laten zijn, hebben we slechts één klein element in het verhaal nodig om te worden opgelost. Dit element kan klein zijn. Het is vaak ongelukkig. Het kan ons met miljoenen vragen achterlaten, maar het beantwoordt er één.

Wat in een verhaal is opgelost, is niet altijd iets dat extern gebeurt, maar intern. Vaak wordt aan schrijvers verteld dat hun hoofdrolspeler op de een of andere manier moet veranderen vanaf het begin van het verhaal tot het einde, en meestal wordt dit door mensen als iets groots gezien (zie eerdere artikelen over dood, ziekte, zombies, enz.). Maar dit is niet waar. Een emotie kan veranderen. De manier waarop iemand iets ziet, kan veranderen. Een stemming kan veranderen. Een personage kan simpelweg beslissen om zichzelf thee te maken.

Veel van mijn studenten zijn opgelucht als ik zeg dat ze zich niet moeten concentreren op het plot en maar op een klein moment moeten mikken. Op dezelfde manier zijn veel studenten blij als ik 1-2 pagina's fictie of flash-fictie toekent, omdat ze denken dat hoe minder ze moeten schrijven, hoe makkelijker het zal zijn.

Dit is echter niet het geval. Het schrijven van flash-fictie (ook wel micro-fictie, korte-korte fictie, ansichtkaarten en plotselinge fictie genoemd) betekent niet dat je gewoon 1-2 pagina's schrijft. Dezelfde 'regels' zijn van toepassing op een succesvol stuk flash-fictie zoals in langere verhalen. Dit betekent dat de schrijver veel minder tijd heeft om een ​​geloofwaardige wereld te creëren voordat hij iets probeert op te lossen. Dit is vaak veel moeilijker.

Een van de meesters van flash-fictie is de schrijver Lydia Davis, auteur van The Thirteenth Woman and Andere verhalen, Break It Down, en Varieties of Disturbance onder andere boeken. Haar verhalen zijn samen gepubliceerd in De verzamelde verhalen van Lydia Davis.

Haar verhaal hieronder is een voorbeeld van hoe weinig moet veranderen om het verhaal 'compleet' te maken.

ANGST

Bijna elke ochtend komt een bepaalde vrouw in onze gemeenschap uit haar huis rennen met haar gezicht wit en haar overjas wild wapperend. Ze roept: 'Noodgeval, noodgeval', en een van ons rent naar haar toe en houdt haar vast totdat haar angsten zijn gekalmeerd. We weten dat ze het verzint; Niets is echt met haar gebeurd. Maar we begrijpen het, omdat er bijna niemand van ons is die op een bepaald moment is ontroerd om te doen wat ze heeft gedaan, en elke keer heeft het al onze kracht, en zelfs de kracht van onze vrienden en families, gebruikt om stille ons.

Davis heeft gekozen voor een fictie-waardig moment: de vrouw die uit haar huis komt schreeuwen "Emergency, emergency", elke dag. Ze heeft de waarheid van dit moment en de relatibiliteit erkend: er zijn zeker veel momenten dat ieder van ons voelt dat we kan het niet verdragen wat de put van ons leven ook is.Ze wijst dit erop en toont ons iets dat we al weten, maar op een nieuwe manier. Het idee dat de buren deze vrouw helpen, maar dat ze zich empathisch voelen tegenover haar, dat ze ieders wensen en behoeften vertegenwoordigt, maakt de bevrediging emotioneel.

Het verdriet geeft toe dat het leven te veel is, maar dat de meesten van ons dat niet echt kunnen zeggen. Het verdriet is dat iemand het elke dag zegt, maar er niet beter voor is. Het droevige is dat we ons allemaal zo voelen, maar in onze huizen stil blijven en niemand vertellen.