Common Police Officer Stereotypen

Iedereen weet dat agenten dol zijn op donuts, flattop-kapsels dragen en snelboekjes voor hun moeders schrijven, toch? We hebben allemaal ideeën voor de stereotype politieagent. Soms is hij ernstig overgewicht. Andere keren is hij belachelijk gespierd en draagt ​​hij een hemd drie maten te klein.

De stereotypen van de politie zijn net zo gewoon als divers; sommige zijn onrealistisch negatief; anderen zijn in de andere richting. De politie is slecht gehumeurde machomannen die houden van geweren en snelle auto's, of ze zijn onschuldige goedaardige types van Barney Fife. Het zijn vaderlijke Ieren of hard-charge en overheersende controlefreaks die zelfs de geringste hint van gebrek aan respect niet tolereren.

Stereotypen van politie, zowel positieve als negatieve, bestaan ​​al zolang er politie is geweest. Hoe waar zijn deze stereotypen en waar komen ze vandaan? Hier zijn enkele populaire stereotypen, hun oorsprong en hun realiteit.

Cops houden van Donuts

Waarschijnlijk het meest bekende en verreweg het meest overmatig gebruikte stereotype van politieagenten is hun schijnbare verwantschap met die suikerachtige gefrituurde lekkernijen die veel officieren liefdevol 'energieringen' noemen.

Dit stereotype is zo doordringend dat veel officieren zullen weigeren hun patrouillewagen ergens in de buurt van een donutwinkel te parkeren uit angst voor het bestendigen van de overtuiging dat smerissen en donuts samengaan zoals pindakaas en gelei.

Maar waarom is deze notie zo wijdverspreid? Kortom, het is omdat het vandaag de dag nog steeds niet ongebruikelijk is om verschillende politieauto's voor de lokale donutwinkel te parkeren. De waarheid achter de mythe heeft echter niets met donuts te maken. In werkelijkheid draait het allemaal om de koffie.

Heel vaak is de enige plaats waar je koffie kunt krijgen of om 3 uur 's ochtends uit te rusten de donutwinkel, want dat is de enige plaats die 24 uur per dag open is. Donutwinkels werden de plaats waar officieren zich verzamelen vanwege de koffie.

Cops hebben een quotum

Het is een wijdverbreide overtuiging dat de politie het mandaat heeft om een ​​vast aantal arrestaties te verrichten en een vast aantal tickets uit te geven. Veel mensen ontslaan het feit dat ze een ticket ontvingen als gewoon een andere officier die probeert zijn quotum te halen.

Hebben agenten wel quota? Het antwoord is de meeste gevallen is nee. De politie heeft over het algemeen geen vast aantal aanhalingen en arrestaties die zij moeten doen. Tegelijkertijd is het echter eenvoudig om te zien waar de perceptie vandaan komt.

De ambiguïteit ontstaat in de kwestie van verantwoording. Net als elke andere taak moet er een zekere mate van zekerheid zijn dat officieren aan het werk zijn. De eenvoudigste en meest logische manier om de prestaties te meten, is te kijken naar het aantal tickets dat is geschreven, rapporten die zijn gemaakt, oproepen waarop is gereageerd en gemaakte arrestaties.

Als een officier in een bepaalde periode slechts een paar tickets heeft uitgegeven, terwijl de meeste andere leden van zijn afdeling er elk 100 hebben uitgegeven, kunnen supervisors zich afvragen wat hij in zijn tijd heeft gedaan.

Natuurlijk lijkt dit je misschien een verschil zonder een onderscheid, maar het is een aanzienlijk verschil. Weinig afdelingen stellen aantallen en quota's in. Tegelijkertijd wordt verwacht dat functionarissen werken en geen tijd en geld van de belastingbetaler verspillen.

De oude Ierse officier

Vooral in oudere films en cartoons was het stereotype van de Ierse politieagent een populaire sinds bijna het begin van professionele politie in Amerika. Dit stereotype is in feite gegrond.

In de begintijd van 'professioneel' politiewerk was de baan van een officier niet de gerespecteerde pijler van de gemeenschap zoals sommigen het vandaag zien. Nu alom beschouwd als helden, werd de politie in de vroege dagen gezien als misdadigers. Ze werden helemaal niet gerespecteerd. Vanwege dit was politiewerk een van de weinige gebieden waar Ierse immigranten werk konden vinden.

Ironisch genoeg, net zoals een meerderheid van de politieagenten Iers was, zo was ook de meerderheid van de gearresteerden. De bestelwagenpolitie gebruikte om grote aantallen verdachten te vervoeren ontving zijn denigrerende bijnaam, de Paddy Wagon, vanuit de perceptie dat het op een bepaald moment vol was met "Paddies", - denigrerende straattaal voor "Iers".

Perceptie wordt realiteit

Dit zijn enkele van de stereotypen die politieagenten en carrières in het strafrecht in het algemeen vergezellen. Zoals vaak het geval is, genereren realiteiten hun eigen percepties die op hun beurt hun eigen waargenomen realiteit verwekken. Deze stereotypen zijn vaak leuk om te lachen en grapjes over te maken, maar ze geven niet voldoende uitdrukking aan de waarheid van het werk van een politieagent of de gevaren die verbonden zijn aan het zijn van een officier.

Stereotypen Verminderen niet het belang van carrières voor criminaliteit

Natuurlijk, het werken in een criminologische of strafrechtelijke carrière zal komen met zijn vooroordelen en misvattingen. De stereotypen verminderen echter niet de waarde die deze belangrijke banen bieden aan onze samenleving als geheel.