President's Commission on Law Enforcement

In 1965 werden de Verenigde Staten geconfronteerd met wat toen werd gezien als een verrassende combinatie van een oneerlijk strafrechtsysteem, hardhandige en onverlichte politietactieken en een toenemende misdaadepidemie. In reactie hierop heeft president Lyndon Johnson op 23 juli 1965 een speciale commissie voor wetshandhaving en de rechtspraak bijeengeroepen.

De commissie bestond uit 19 door de president benoemde mannen en vrouwen, 63 voltijdse personeelsleden en 175 adviseurs.

Voor de komende twee jaar begon de commissie aan de verheven en prijzenswaardige taak om elk facet van het Amerikaanse strafrechtsysteem te onderzoeken en in 1967 bracht ze haar eindverslag uit. Het ambitieuze rapport, De uitdaging van criminaliteit in een vrije samenleving, gaf zeven doelstellingen en meer dan 200 specifieke aanbevelingen.

Tientallen jaren later zijn hun bevindingen nog steeds geldig. Dus wat hebben ze te zeggen? Laten we eens kijken naar de doelen die zij hebben geïdentificeerd als het pad naar de aanpak van criminaliteit en het behoud van vrijheid.

• Eerste doelstelling: misdaad voorkomen: De commissarissen hebben duidelijk gemaakt dat de eerste sleutel tot het aanpakken van criminaliteit is om te werken aan het voorkomen van criminaliteit in de eerste plaats. Ze verwierpen het idee dat misdaad alleen het probleem van politie en rechtbanken was en drongen aan op de cruciale rol die de samenleving als geheel speelt bij het vrijwaren van misdaad.

  Ze benadrukten het belang van het gezin, het schoolsysteem en het scheppen van banen en counseling bij de ontwikkeling van goed aangepaste en productieve leden van de samenleving.

  Ze erkenden ook dat een cruciaal onderdeel van misdaadpreventie een zekerheid was om te worden aangehouden. Dat wil zeggen dat hoe waarschijnlijker het was dat iemand voelde dat ze betrapt werden, hoe minder waarschijnlijk het was dat ze misdaden plegen. Daartoe bevalen zij de implementatie aan van door de computer ondersteunde commando- en controlesystemen en voorspellende politiemodellen om mankracht beter te kunnen toewijzen.

• Tweede doelstelling: nieuwe manieren om met overtreders om te gaan: Bij het erkennen van de potentiële schade die een opsluiting van een persoon met zich meebrengt, adviseerden de commissarissen op zoek te gaan naar nieuwe alternatieven voor het omgaan met sommige criminelen.

  Ze moedigden de oprichting aan van jeugdrechtsprogramma's en officieren, jeugdrechtbanken en behandelingsprogramma's met inbegrip van het gebruik van forensische en criminele psychologen. Het doel: rehabilitatie aanmoedigen en recidive verminderen.

• Derde doel: oneerlijkheid elimineren: De commissarissen realiseerden een inherente oneerlijkheid in de bedeling van rechtvaardigheid tussen de staten, waardoor het vertrouwen dat Amerikanen hadden in de politie en het strafrechtsysteem achteruitging. Ze hebben aanbevelingen gedaan om zaken te bespoedigen, caseloads te verminderen en alternatieven te vinden voor borgtochtsystemen die behoeftigen straffen. Ze erkenden ook de gespannen relatie tussen de politie en de gemeenschappen die zij dienen, met name in stedelijke en armere gemeenschappen. Om dit te ondervangen, bevalen zij programma's voor gemeenschapsrelaties aan om partnerschappen op te bouwen, communicatie te verbeteren en vertrouwen te vergroten.

• Vierde doelstelling: personeel verbeteren: De commissarissen erkenden de behoefte aan intelligent, goed opgeleid personeel in het hele strafrechtsysteem. Ze moedigden programma's aan om het aanwerven en ontwikkelen van beter opgeleide politieagenten aan te moedigen door af te stappen van een enkelvoudig toegangsprogramma, waarbij iedereen die op zijn minst aan de minimumkwalificaties voldoet om politieagent te zijn, op hetzelfde niveau wordt aangenomen.

  In plaats daarvan bevalen zij een wervingssysteem aan dat is gebaseerd op niveaus waarin functionarissen salarissen en salarissen ontvangen die evenredig zijn aan ervaring en opleiding. Ze hebben ook aanbevolen dat staten politiestandaarden en commissies instellen om toezicht te houden op hen en om professionaliteit en training te standaardiseren.

• Vijfde doel: onderzoek: Bij het erkennen van de behoefte aan nieuwe en innovatieve manieren om te reageren op criminaliteit, stelden de commissarissen voor grotere hoeveelheden middelen aan onderzoek te wijden. Ze moedigden met name eenheden voor strafrechtspleging aan om de impact van misdaad, de effecten van verschillende straffen op criminaliteit en manieren om procedures binnen het politiebureau, rechtbanken en correcties te verbeteren, te onderzoeken.
• Zesde doelstelling: geld: Het beheersen van criminaliteit is de verantwoordelijkheid van de gemeenschap en de overheid, maar het is niet goedkoop. De commissarissen waren van mening dat regeringen meer geld zouden moeten besteden aan het verbeteren van programma's en het verhogen van salarissen voor politieagenten en andere professionals in het strafrecht.

• Zevende doelstelling: Verantwoordelijkheid voor verandering: Ten slotte drong de commissie erop aan dat de verantwoordelijkheid voor het aanbrengen van wijzigingen in het strafrechtelijk systeem aan iedereen toebehoorde. Individuele burgers, bedrijven, universiteiten, geloofsorganisaties en overheden spelen allemaal een rol bij het voorkomen en aanpakken van criminaliteit in de gemeenschappen.