Waarom richt de politie zich niet op de armen of benen?

De overgrote meerderheid van de politieagenten heeft het geluk dat ze hun hele loopbaan kunnen uitvoeren zonder hun zijarmen te moeten afvuren buiten de kwalificaties voor opleiding of vuurwapens. Veel officiers hoeven zelfs nooit 'leerbreuk te nemen' - een slangterm om te beschrijven hoe je je wapen uit de holster trekt.

Hoewel er momenteel geen uitgebreide gegevens beschikbaar zijn om het aantal schietpartijen bij de politie van jaar tot jaar bij te houden, suggereert onderzoek dat slechts één op de vier wetshandhavers in de VS hun wapen heeft afgevuurd in de lijn van hun taak.

Moord versus verwonding

Wanneer de ongelukkige situatie zich voordoet die vraagt ​​om een ​​politieagent om te voelen dat hij dodelijke kracht moet gebruiken, worden vragen vaak gesteld na het feit waarom de politie het onderwerp niet in het been of in andere ledematen neerschoot, of waarom ze moesten doden ze in plaats van ze gewoon te verwonden.

Dit zijn begrijpelijke vragen, maar ze houden geen rekening met de totaliteit van de omstandigheden die in de eerste plaats een dodelijke krachtrespons vereisen.

Richten op warmte

Het is geen geheim dat banen in de rechtshandhaving inherent gevaarlijk zijn. Officieren weten dit beter dan wie dan ook. Hoewel de politie getraind en vastgebonden is om gevaar te lopen, terwijl de meeste anderen wegrennen, is er nog steeds een enorm element van angst en stress dat ze ervaren tijdens mogelijk gewelddadige ontmoetingen.

Het maakt niet uit hoe goed een politieman op het schietterrein is - of zelfs tijdens scenario's van stressscenario's - al die precisie kan heel snel en gemakkelijk uit het raam verdwijnen in een echte situatie.

Hoe mooi het ook kan zijn om te denken dat een politieagent de mogelijkheid heeft om het pistool of mes uit de hand van een persoon te schieten of om een ​​niet-levensbedreigende blessure, de vloeiende adrenaline en de hoeveelheid stress die ze waarschijnlijk op dat moment hebben af ​​te leveren maak het bijna onmogelijk.

Als je ooit een pistool hebt afgevuurd, weet je waarschijnlijk hoeveel focus er nodig is om elke slag te laten tellen. Stel je dan eens voor hoe moeilijk het zou zijn om een ​​schot op een klein doelwit, zoals een hand, arm of been, met een fractie van een seconde markeerbaar te maken, terwijl je al die tijd gelooft dat je leven of het leven van een andere onschuldige persoon hangt in de balans.

Als dat te overdreven dramatisch klinkt, is het omdat schietpartijen bij rechtshandhaving in feite dramatisch en traumatisch zijn voor alle betrokkenen.

De dreiging stoppen

Wanneer zich een dodelijke krachtsituatie voordoet, wordt de politie opgeleid om de dreiging een halt toe te roepen. Het doel van elke gerechtvaardigde politieopname is het elimineren van het gevaar, zo snel en veilig mogelijk. Om dat te doen, moet de politie snel en efficiënt handelen, rekening houdend met de uitdagingen en moeilijkheden die gepaard gaan met het gebruik van een vuurwapen met vaak weinig of geen waarschuwing in situaties met hoge stress.

Grotere doelen betekenen minder fout

Het streven naar kleine doelen in deze situaties brengt simpelweg teveel risico's met zich mee om in de meeste omstandigheden een haalbare optie te zijn. Hoe kleiner het doelwit, hoe groter de kans dat een foutieve ronde zijn doel mist en anderen in gevaar brengt. Bovendien, hoe meer een officier zijn doel mist in een dodelijke strijd tegen de vijand, hoe meer mogelijkheden een aanvaller heeft om zijn aanval te laten tellen.

In plaats van te trainen om op kleine doelen te schieten, wordt de politie getraind om te streven naar de torso, die bekend staat als centrummassa. Dit gebied biedt het grootste doelwit en daarmee de beste kans om de bedreiging te verbinden en te beëindigen.

Risico's minimaliseren om de veiligheid te maximaliseren

Het is een misrepresentatie om te zeggen dat de politie is getraind om te doden. In plaats daarvan worden ze getraind om te schieten om te stoppen. De snelste, veiligste - voor de officier en eventuele omstanders - en de meest effectieve manier om dat te doen, is naar de middelste massa te streven. Hoewel dit de kans op overlijden voor het betrokken onderwerp kan vergroten, maximaliseert het de overlevingskans voor de officier en voor iedereen in de nabije omgeving.