Waarom gemeentebesturen fiscale prikkels geven aan bedrijven

Bedrijven aantrekken, houden en hen laten uitbreiden, houdt vaak in dat een stad belastingvoordelen biedt. Hoewel dit lijkt op het welzijn van bedrijven, geven steden niet simpelweg geld weg aan bedrijven in deze deals. Steden wegen de verwachte voordelen af ​​met de verwachte kosten om te bepalen of ze een bepaald fiscaal stimuleringspakket moeten doorlopen.

Het zou leuk zijn voor burgers als lokale overheden hen betaalden om hun woonplaats in een stad te behouden, maar dat gaat gewoon niet gebeuren. Eén huishouden dat naar een stad komt, zal geen merkbare invloed hebben op de economie van de stad. Honderden komen naar een stad.

Steden belasten hun directeuren voor economische ontwikkeling meestal met het opstellen van beleid dat steden en bedrijven in staat stelt om wederzijds voordelige overeenkomsten te sluiten over belastingprikkels. Steden nemen dit beleid over, zodat ze niet telkens terug moeten naar de tekentafel als een bedrijf naar de stad wil komen of wil uitbreiden. Als je een fiscaal stimuleringsbeleid voert, kan een stad vooraan staan ​​bij het bedrijfsleven, rekenschap verschuldigd zijn aan de burgers en de schijn van vriendjespolitiek verzachten. Beleid stelt steden in staat om vast te houden aan wat ze al hebben bepaald in hun belang, terwijl ze nieuwe bedrijven aantrekken en bestaande behouden.

Gebruik maken van economische voordelen

Wanneer bedrijven de lokale economie een impuls kunnen geven, gebruiken ze dat als hefboom. Ze spelen zelfs steden van elkaar af, zoals een persoon die van plan is een auto te kopen twee dealers van elkaar zal spelen. Zodra één stad vijf jaar belastingvermindering biedt, gaat een bedrijf naar andere steden op zoek naar tien jaar.

Bedrijven proberen steden meer te bieden dan hun beleid biedt. Stadsleiders moeten de voor- en nadelen afwegen van vasthouden aan beleid versus meer aanbieden voor een heel goede deal.

Wanneer ze in de loop van de tijd worden opgeteld, is belastinginning aantrekkelijk voor de belastingbetaler, maar in individuele situaties zullen steden met elkaar concurreren. Wanneer de steden zich in verschillende staten bevinden, kunnen overheidsfunctionarissen een handje helpen bij het aantrekken van een bedrijf. Zolang steden bereid zijn om het spel te spelen, zullen bedrijven belastingvoordelen blijven zoeken voor activiteiten die ze waarschijnlijk zouden doen zonder enige hulp van de lokale overheid.

Hoewel fiscale prikkels een belangrijke reden zijn om bedrijven in de ene stad boven de andere stad te vestigen, beschouwen bedrijven ook niet-financiële factoren in hun beslissingen. Politiek klimaat, huizenprijzen, onderwijs, parken en kunst zijn andere inputs in het besluitvormingsproces.

Analyse van de kosten en baten

Wanneer belastingstimulansen worden overwogen, projecteert het stadspersoneel wat de stad waardevol is voor het bedrijf dat aankomt, verblijft of zich uitbreidt. Deze voordelen bestaan ​​voornamelijk uit belastinginkomsten en andere belastinginkomsten die verband houden met toegevoegde werknemers die naar verwachting verhuizen naar de stad of worden gehuurd uit de bestaande bevolking van de stad.

Als een nieuw bedrijf een stuk land koopt en er een fabriek op bouwt, verhoogt het bedrijf de onroerendgoedbelasting van de stad. De fabriek voegt waarde toe aan het anders lege land. Het bedrijf kan de stad voorstellen om een ​​verlaagd belastingtarief voor onroerend goed te betalen gedurende de eerste paar jaar dat de fabriek open is. Dit helpt het bedrijf zijn belastingschuld te verlagen terwijl andere bedrijfskosten ongewoon hoog zijn.

In overeenstemming met het fabrieksvoorbeeld, zegt de fabriek te verwachten 1.000 mensen in dienst te nemen, van wie er 900 naar verwachting mensen zijn die naar de stad verhuizen vanwege fabrieksbanen. De stad zal een stijging van de waarde van de huizen ervaren als gevolg van alle nieuwe huizenkopers. Het ontvangt ook meer omzetbelasting en gebruikersbijdrage omdat deze mensen naar de stad verhuizen.

Dergelijke voordelen worden meegewogen in combinatie met de kosten die de stad zal maken vanwege de bedrijfsactiviteit. Die kosten omvatten infrastructuuruitbreidingen en extra stadswerknemers die nodig zijn om de bevolkingsgroei te ondersteunen. Infrastructuurkosten kunnen zijn: verbreding van straten, meer straatverlichting installeren, riolering uitbreiden en nieuwe brandweer- en politiebureaus bouwen. Extra medewerkers van de stad kunnen meer politieagenten, brandweerlieden en werknemers omvatten die nodig zijn om een ​​grotere organisatie zoals accountants en administratieve assistenten te ondersteunen.

De deal doen

Steden proberen zich aan hun beleid voor economische ontwikkeling te houden, omdat dit beleid grondig is doorgelicht via economische analyse, juridische adviezen en het lokale politieke klimaat. Steden riskeren fouten te maken wanneer ze afstand nemen van wat ze zorgvuldig gepland hebben.

Als een stad gelooft dat een fiscaal stimuleringspakket een goede deal is en dat andere steden de zaken kunnen verleiden, zal de stad waarschijnlijk de deal sluiten, zelfs als ze van het beleid moeten afwijken. Het doel van de stad is om minstens break-even te maken. Stadsbestuurders willen dat de verwachte inkomsten de kosten van gederfde belastinginkomsten overschrijden en de bedrijfskosten verhogen.

De directeur economische ontwikkeling van de stad is meestal de belangrijkste onderhandelaar van de stad in fiscale incentives. Wanneer de directeur economische ontwikkeling van mening is dat afwijken van het beleid verstandig kan zijn, verzamelt de directeur input van andere lokale ambtenaren en zakelijke belangen zoals plaatselijke economische ontwikkelingsraden, schoolambtenaren en kamers van koophandel. Wanneer het beleid wordt gevolgd, is extra invoer niet echt nodig. De stadsmanager keurt alle deals goed voordat deze voor definitieve goedkeuring aan de gemeenteraad worden voorgelegd.