Christopher Sorrentino Interview over schrijven

Christopher's Sorrentino's spannende roman, The Fugitives (Simon en Schuster) werd op 9 februari 2016 vrijgegeven voor brede lovende kritieken. Jim Ruland voor de Los Angeles Times noemde het boek '… een waarschuwend verhaal voor iedereen die nadenkt over de implicaties van trouwen, een affaire hebben, een roman schrijven of naar het land verhuizen in dienst van iemands kunst. Of het zou zijn als Sorrentino's elektrische proza ​​en bijtende humor heb geen gebruik gemaakt van het geheime verlangen dat we allemaal hebben van tijd tot tijd om onze huid te laten vervallen en opnieuw te beginnen "en Donna Seaman schreef in een door Booklist geschreven recensie:" Een ondeugend grappig, scherpzinnig en verbitterd outlaw-verhaal. " We hadden het geluk om met Sorrentino te praten, niet alleen over zijn schrijven, maar ook over zijn leven als schrijver, de rol van uitgeverij en zijn gedachten over het helpen van jonge schrijvers.

Art Vs. de artiest

Rachel Sherman: Wat zijn uw gedachten over de kunst versus de kunstenaar? Hoe scheid je je schrijfleven van de rest van je leven (of zijn ze hetzelfde), zowel op praktisch niveau als emotioneel?

Christopher Sorrentino: De laatste keer dat mijn schrijven en mijn leven volledig waren vermengd, was in mijn dagen van Stephen Daedalus, vijfentwintig jaar geleden. Sindsdien is het de gebruikelijke rotzooi: banen, huwelijk, kinderen, echtscheiding, afwassen. In praktische zin ben ik altijd heel flexibel geweest. Ik heb 's avonds geschreven, ik heb het in de vroege ochtenden geschreven, ik heb geschreven in de ruimte tussen andere verplichtingen. En ik heb mezelf opgegeven om soms helemaal geen tijd te hebben om te schrijven. In emotionele zin is de kunst soms meer aanwezig dan op andere.

Ik voel het, als een constante druk. Als ik schrijf, gaat het meteen door. Als ik niet in staat ben om te werken, zie ik het. De kunst is niet om de ziedende te laten ontsnappen in de omgeving waar de mensen van wie je houdt zijn.

Het verschil tussen schrijven en publiceren

RS: Hoe verzoent u schrijven en publiceren? Zet je boek 'de wereld in', voelt het als een aparte onderneming om het boek zelf te schrijven?

CS: Ik denk dat ze volledig gescheiden zijn. Schrijven is een eenzame, verkennende en voorlopige activiteit. Het vergt veel geduld en vertrouwen dat de echt ruwe patches voorbij zullen gaan. Ik heb de neiging om mijn work-in-progress aan mezelf te houden, ongeacht of het goed gaat of slecht gaat. Het deel van mijn hersenen dat dit maakt, vereist dit. Voor mij houdt het tenminste geen strategieën in om een ​​publiek te bereiken of aan te spreken. Dus met publicatie ga je rechtstreeks van deze zeepbel naar een volledig collaboratieve inspanning, afhankelijk van slimme berekening van hoe je het boek verpakt en in handen krijgt van zoveel mogelijk mensen.

En jij, de schrijver, moet samen met het boek tevoorschijn komen. Je moet dingen uitleggen aan doelgroepen of journalisten waar je alleen maar aan hebt gedacht in de context van het schrijven ervan. Je gezicht verschijnt in de krant. Mensen zeggen dingen over je werk die afwisselend je hoofd doen opzwellen of je in een gat laten kruipen. En, natuurlijk, terwijl dit allemaal aan de hand is, is het boek achter je - afgezien misschien van enkele correcties op de bewijzen, dit ding waar je twee, drie, vijf jaar mee samenleefde, is gewoon iets dat je ooit hebt geschreven, iets wat je ben verder gegaan.

RS: Hoe is de publicatie van "The Fugitives" in vergelijking met je andere boeken (tot nu toe)?

CS: Welnu, het meest relevante punt van vergelijking is TRANCE, dat tien jaar geleden uitkwam. In die tijd begonnen online literaire sites hun basis te vinden. Voor het grootste deel was het een kwestie van wachten op printrecensies en andere pers om te verschijnen. Soms had ik knipsels door FSG aan mij doorgestuurd in een envelop. Sommige van de soorten vroege aandacht die THE FUGITIVES heeft gekregen, bestonden toen niet echt - bijvoorbeeld het maken van de 'Meest verwachte' lijsten van sites zoals The Millions en Flavorwire.

Dat is het goede deel. Het slechte, denk ik, is dat veel, veel kranten en tijdschriften hun boekdekking in de tussenliggende jaren hebben opgevouwen of juist hebben ingeperkt. Ik had toen nog geen website en er was geen enkele sociale media om het boek te promoten, niet dat ik een social media-expert ben. Anders lijkt de aandacht iets eerder te komen.Lijsten en pluggen, plus printrecensies, waarvan ik denk dat ik de laatste keer voor de publicatie (9 februari) niet zoveel heb ontvangen, afgezien van de transacties, zoals Booklist en Publishers Weekly.

En ik werd dit keer besproken in Books of the Times, wat erg veelbelovend is. Ik ben gepand, maar ik bedoel daarmee dat ik ben aangekomen. Of dat, of ze proberen me te vermoorden voordat ik bij de deur kan komen.

Advies voor jonge schrijvers

RS: Welk advies zou je aan jonge schrijvers willen geven?

CS: Grappig genoeg is dit de plek waar de creatieve ervaring en de publicatie-ervaring samenvloeien. Jonge schrijvers moeten vooral lezen prioriteren. Ze zouden divergent moeten lezen wanneer het hen uitkomt, ze zouden systematisch moeten lezen wanneer het hen uitkomt. Ze zouden de zogenaamde literaire fictie en genre fictie moeten lezen. En wanneer ze schrijven, moeten ze proberen toe te passen wat ze leuk vinden in wat ze voor hun werk aan het lezen zijn. Ze moeten zich geen zorgen maken over het vinden van een agent of dat wat ze doen een beroep doet op de huidige markt.

Ze moeten buiten de markt treden en ontwikkelen wat betekenisvol en mooi voor hen is. En ze moeten geduld hebben. Ik heb het gevoel dat voor veel jonge mensen, met de mogelijkheid om onmiddellijk op verschillende platforms te publiceren, het werk wordt gedaan zodra ze op "bericht" drukken en het antwoord begint. En ik denk niet echt dat dat het punt is. Misschien is dat een verouderde visie van een lid van een andere generatie, maar ik denk niet dat schrijven gaat over het opwekken van een reactie op je hete kijk op een of andere kwestie van de dag.

Schrijven is een lang spel, met uitvinding, synthese en een zekere heimelijkheid. Het hoeft niet dat de reacties van andere mensen compleet zijn. In afzondering en onzekerheid werken is een zekere discipline op zich en schrijvers moeten het cultiveren.

Christopher Sorrentino is de auteur van vijf boeken, waaronder Trance, een National Book Award Finalist voor fictie. Zijn volgende roman, The Fugitives, komt van Simon & Schuster. Zijn werk is op grote schaal gebiologeerd en verscheen in A Public Space, The Baffler, BOMB, BookForum, Conjunctions, Esquire, Fence, Granta, Harper's, The Los Angeles Times, McSweeney's, The New York Times, Open City, The Paris Review, Playboy, Tin House en vele andere publicaties. Hij was de ontvanger van beurzen van de Lannan Foundation, de New York Foundation for the Arts en de Ludwig Vogelstein Foundation, en hij was Writer-in-Residence aan de Fairleigh Dickinson University in 2011. Hij heeft lesgegeven aan Columbia University, New York. Universiteit, de nieuwe school, Fairleigh Dickinson, en in het Unterberg Poëziecentrum van de 92e straat Y, waar hij een kernfaculteitlid is.