Moeten tv-stations valse politieke advertenties verbieden?

"Leugens!" Dat is wat veel politici zouden zeggen na het zien van de campagneadvertentie van een tegenstander op televisie. Die politici eisen vaak dat televisiestations verbieden dat ze beweren dat ze valse informatie bevatten.

Kiezers vragen zich vaak af waarom tv-stations geen politieke boodschappen onderzoeken om hun waarachtigheid te verifiëren voordat ze op televisie mogen worden getoond. Op die manier raken de beweerde leugens nooit de ether. Er zijn verschillende redenen dat tv-stations dit niet doen.

De regering voorkomt dat stations politieke advertenties censureren

De Federal Communications Commission (FCC) is de overheidsinstantie die omroepen regelt en de regels stelt voor de manier waarop tv- en radiostations werken. Als je de Communications Act van 1934 bestudeert, vind je een lange lijst met vereisten die bepalen hoe stations politieke reclame moeten accepteren.

Het is een gecompliceerd overheidsdocument, maar uitzenders interpreteren dit als een teken dat ze de uitspraken van een politieke kandidaat niet censureren. Natuurlijk kan een nieuwsverslaggever de 30 minuten durende speech van een kandidaat bewerken in een verhaal van 60 seconden en mogen omroepen in het algemeen marginale kandidaten voor president negeren.

Maar als het om politieke zaken gaat, zijn tv-zenders begrijpelijkerwijs wantrouwig van het ondernemen van actie die censuur lijkt te zijn. Ze kunnen hun uitzendlicentie voor de overheid verliezen.

Wie bepaalt wat een politieke advertentie maakt

Als tv-zenders politieke advertenties zouden mogen censureren, zou het nog steeds erg moeilijk zijn om te bepalen wat een politieke reclame onwaar maakt. Zonder enige richtlijnen zou elke politieke kandidaat beweren dat de advertenties van elke tegenstander vol leugens waren terwijl hun eigen advertenties bakens van de waarheid waren.

Als er bijvoorbeeld in het Congres een wetsvoorstel komt dat zowel een belastingverlaging als wat belastingverhogingen bevat, kan een Amerikaanse senator moeite hebben om het te steunen of ertegen te zijn. Als hij ja stemt, zou een herverkiezing, wanneer de herverkiezingstijd komt, zeggen dat de senator belastingverhogingen wil. Als hij nee stemt, zou de rivaal kunnen zeggen dat de senator tegen belastingverlagingen was.

Beide antwoorden zijn gedeeltelijk waar, gedeeltelijk onwaar. Wanneer dat in een reclamecampagne wordt gestopt, zou het voor een televisiestation moeilijk zijn om te beslissen wat te doen. Eén station kan beslissen omdat de advertentie enigszins waar is, zodat deze in de lucht kan komen. Een ander station zou het tegenovergestelde standpunt kunnen innemen.

Dat zou beide stations midden in een campagne-controverse plaatsen. De campagne van elke kandidaat zou een station hebben waarvan het zei dat hij het juist deed, en een die zou zeggen dat het verkeerde deed. Beide stations konden verwachten dat hun beslissing werd genomen, wat een scenario zonder winstoogmerk wordt. Dus TV-zenders zijn waarschijnlijk opgelucht om te zeggen dat de FCC hun campagnecommercials niet zal laten censureren.

Fact-checking-advertenties kunnen onpraktisch zijn

Campagnecommercials zijn niet meer documentaires dan tv-advertenties voor wasmiddel. Beide maken gebruik van algemene overtuigende advertentietechnieken die zijn ontworpen om u te overtuigen om te handelen - door te stemmen of door kleding te wassen.

Er is niet veel vraag dat tv-zenders een test laten uitvoeren om te zien of die waszeep inderdaad kleding het helderst krijgt, tegenover slechts een beetje licht. Een station kan het grootste deel van zijn bronnen besteden aan het controleren van politieke advertenties wanneer er ander werk moet worden gedaan.

Stel dat een campagne een advertentie heeft verzonden voor uitzending. Het kan een station in een standaard DMA duren, weken om de claims van de advertentie te verifiëren. Een station zou waarschijnlijk leden van zijn nieuwsafdeling moeten gebruiken of een buitenstaander inhuren om het werk te doen.

Een campagne heeft geen weken te wachten. In de laatste weken voor de verkiezingsdag is het niet ongebruikelijk dat een campagne een commercial maakt en deze aan een tv-station levert voor onmiddellijke uitzending. Het doet de campagne niet goed als de advertentie pas na de verkiezingen wordt goedgekeurd. Veel advertenties zijn noch helemaal waar, noch volledig onjuist, dus er zou veel interpretatie zijn. De advocaten van een station moeten misschien zelfs meedoen. Wanneer er meerdere kandidaten zijn in meerdere campagnes, zouden de reclames zich opstapelen als ze op goedkeuring wachten.

Zoals National Public Radio opmerkt, vinden stations dat ze de campagneadvertenties van een kandidaat moeten accepteren, ongeacht de inhoud, maar dat geldt niet voor advertenties van derden en superPAC die niet rechtstreeks aan de campagne zijn gekoppeld.

Sommige tv-stations in Iowa weigerden een advertentie van een politieke groep dierenwelzijn die kritiek had op een congreslid, te luchten. De zenders vonden dat de advertentie afbeeldingen bevatte die te grafisch waren om te worden uitgezonden.

Voor kiezers geldt dat het hebben van een houding van "koper pas op" van toepassing is op politieke commercials, net zoals voor een ongelooflijk nieuw product dat te mooi lijkt om waar te zijn. Hoe meer kiezers zichzelf leren, hoe sceptischer ze zijn wanneer ze campagne-advertenties zien die zijn bedoeld om hun stem te laten slagen.