Hoe media-censuur van invloed is op het nieuws dat u ziet

Hoewel je het je misschien niet realiseert, vindt media-censuur in vele vormen plaats op de manier waarop je je nieuws ontvangt. Hoewel nieuwsverhalen vaak lang worden bewerkt, zijn er veel subjectieve keuzes die zijn gemaakt om te voorkomen dat bepaalde informatie openbaar wordt. Soms worden deze beslissingen genomen om iemands privacy te beschermen, anderen om media te beschermen tegen bedrijfs- of politieke gevolgen, en weer anderen voor bezorgdheid over de nationale veiligheid.

De privacy van een persoon beschermen

Dit is waarschijnlijk de minst controversiële vorm van mediacensuur. Wanneer een minderjarige (iemand jonger dan 18 jaar) bijvoorbeeld een misdrijf pleegt, wordt zijn of haar identiteit verborgen om hen te beschermen tegen toekomstige schade - zodat hij of zij niet wordt afgewezen van het krijgen van een hbo-opleiding of een baan. Dat verandert als een minderjarige als volwassene wordt aangeklaagd, zoals in het geval van gewelddadige misdaden.

De meeste mediakanalen verbergen ook de identiteit van slachtoffers van verkrachting, zodat die mensen geen openbare vernedering hoeven te ondergaan. Dat was niet het geval voor een korte periode bij NBC News toen het in 1991 besloot de vrouw te identificeren die William Kennedy Smith (onderdeel van de krachtige Kennedy-clan) ervan beschuldigde haar te hebben verkracht. NBC later teruggekeerd naar de gebruikelijke praktijk van geheimhouding.

Journalisten beschermen hun anonieme bronnen ook tegen het laten zien van hun identiteit uit angst voor vergelding. Dit is vooral belangrijk wanneer informanten hooggeplaatste personen zijn in overheden of bedrijven die directe toegang hebben tot belangrijke informatie.

Grafische details en afbeeldingen vermijden

Elke dag begaat iemand een gruwelijke daad van geweld of seksuele verdorvenheid. In redacties in het hele land moeten redacteuren beslissen of het zeggen van een slachtoffer 'is mishandeld' voldoende is om te beschrijven wat er is gebeurd.

In de meeste gevallen doet het dat niet. Dus moet er een keuze worden gemaakt om de details van een misdrijf te beschrijven op een manier die het publiek helpt om zijn gruweldaad te begrijpen zonder lezers of kijkers, vooral kinderen, te beledigen.

Het is een fijne lijn. In het geval van Jeffrey Dahmer werd de manier waarop hij meer dan een dozijn mensen vermoordde zo ziek dat de grafische details deel uitmaakten van het verhaal.

Dat was ook waar toen nieuwsredacteuren te maken kregen met de seksuele details van Pres.Bill Clinton's relatie met Monica Lewinsky en de beschuldigingen van seksuele intimidatie die Anita Hill maakte over de toenmalige VS. Opperste Gerechtshof genomineerde Clarence Thomas. Woorden die geen enkele redacteur ooit had bedacht om te drukken of een nieuwslezer ooit had overwogen om te uiten waren nodig om het verhaal te verklaren.

Dat zijn de uitzonderingen. In de meeste gevallen zullen redacteuren informatie van extreem gewelddadige of seksuele aard doorsnijden, niet om het nieuws te ontsmetten, maar om te voorkomen dat ze het publiek beledigen.

Verbergt nationale veiligheidsinformatie

De Amerikaanse militaire, inlichtingen- en diplomatieke operaties functioneren met een zekere mate van geheimhouding. Die vertrouwelijkheid wordt regelmatig aangevochten door klokkenluiders, anti-regeringsgroepen of anderen die het deksel op verschillende aspecten van de Amerikaanse overheid willen verwijderen.

In 1971, The New York Times publiceerde wat gewoonlijk de Pentagon Papers worden genoemd, geheime documenten van het ministerie van defensie waarin de problemen van de Amerikaanse betrokkenheid bij de Vietnamoorlog worden beschreven op manieren die de media nooit hadden gerapporteerd. De Nixon-administratie ging naar de rechtbank in een mislukte poging om de gelekte documenten niet gepubliceerd te laten worden.

Tientallen jaren later staan ​​WikiLeaks en zijn oprichter Julian Assange onder vuur vanwege het plaatsen van meer dan een kwart miljoen geheime Amerikaanse documenten, waarvan vele de nationale veiligheid betreffen. Wanneer The New York Times publiceerde deze Amerikaanse State Department papers, reageerde de Amerikaanse luchtmacht door de website van de krant te blokkeren van zijn computers.

Deze voorbeelden laten zien dat media-eigenaren een moeilijke relatie met de overheid hebben. Als ze verhalen goedkeuren die mogelijk gênante informatie bevatten, proberen regeringsfunctionarissen het vaak te censureren.

Bedrijfsbelangen bevorderen

Mediabedrijven worden geacht het algemeen belang te dienen. Soms staat dat op gespannen voet met de conglomeraathouders die traditionele mediabeelden beheersen.

Zo was het toen The New York Times meldde dat leidinggevenden van MSNBC eigenaar General Electric en Fox News Channel eigenaar News Corporation besloten dat het niet in hun zakelijke belangen was om on-air gastheren Keith Olbermann en Bill O'Reilly on-air-aanvallen te laten uitvoeren. Terwijl de jabs vooral persoonlijk leken, was er nieuws dat uit hen voortkwam.

De Times meldde dat O'Reilly ontdekte dat General Electric zaken deed in Iran. Hoewel legaal, G.E. later zei dat het was gestopt. Een staakt-het-vuren tussen de gastheren zou waarschijnlijk die informatie niet hebben voortgebracht, die nieuwswaardig is ondanks de schijnbare motivatie om hem te krijgen.

Cable TV-gigant Comcast staat voor een unieke beschuldiging van censuur. Kort nadat de Federal Communications Commission de overname van NBC Universal had goedgekeurd, huurde het FCC-commissaris Meredith Attwell Baker in die voor de fusie had gestemd.

Terwijl sommigen de verhuizing als een belangenconflict aan de kaak stelden, heeft een enkele tweet de toorn van Comcast ontketend. Een medewerker van een zomerfilmkamp voor tienermeisjes ondervroeg het verhuren via Twitter. Comcast reageerde door $ 18.000 aan financiering voor het kamp te winnen.

Het bedrijf verontschuldigde zich later en bood aan zijn bijdrage te herstellen. Ambtenaren van het kamp zeggen dat ze vrijuit willen kunnen spreken zonder stil te staan ​​bij bedrijven.

Politieke vooringenomenheid verbergen

Critici lummelen vaak media omdat ze een politieke voorkeur hebben. Hoewel standpunten op de redactionele pagina's duidelijk zichtbaar zijn, is de link tussen politiek en censuur moeilijker te herkennen.

Het ABC-nieuwsprogramma Nightline eenmaal zijn uitzending gewijd aan het lezen van de namen van meer dan 700 Amerikaanse militairen en gedode vrouwen in Irak. Wat een plechtig eerbetoon leek te zijn aan militaire opoffering, werd geïnterpreteerd als een politiek gemotiveerde, anti-oorlogsstunt van Sinclair Broadcast Group, waardoor het programma niet kon worden gezien op de zeven ABC-stations die het bezat.

Sinclair is hetzelfde bedrijf dat volgens een mediawaakhondgroep meer dan 100 leden van congres "censuurverdedigers" opriep om bezorgdheid te uiten bij de FCC over de plannen van Sinclair om de film uit te zenden, Gestolen eer. Die productie werd gestraald omdat het propaganda was tegen de toenmalige presidentskandidaat John Kerry.

Sinclair reageerde door te zeggen dat het de documentaire wilde uitzenden nadat de grote netwerken weigerden het te laten zien. Op het einde, buigend voor druk op verschillende fronten, het bedrijf uitgezonden een herziene versie die alleen delen van de film omvatte.

Communistische landen die ooit de vrije stroom van informatie hebben gestopt, zijn mogelijk grotendeels verdwenen, maar zelfs in Amerika houden censuurzaken je op de hoogte van nieuws. Met de explosie van burgerjournalistiek en internetplatforms, zal de waarheid nu een gemakkelijkere manier hebben om eruit te komen.