Ethiek in rechtshandhaving en politie

Er wordt vaak gezegd dat geen ander beroep een hogere ethische norm vereist dan die van rechtshandhaving. Politiewerk is een carrière die uiterste toewijding vereist om het goede te doen. Het ontegenzeggelijk en begrijpelijkerwijs plaatst een enorme mate van verwachting bij officieren, waardoor de normen voor politie-ethiek een van de hoogste van elk beroep zijn.

Politieagenten leven in een vissenkom

Vrienden, familieleden, buren en vreemden zien elke beweging die wetshandhavers maken, zowel in als buiten dienst. Feit is dat het publiek meer aandacht besteedt aan politieagenten dan aan de meeste andere beroepen, hetzij omdat ze cynisch zijn en hopen ze te vangen door een fout te maken, of omdat ze hoopvol zijn en op zoek zijn naar een goed voorbeeld en een sterke leider. In beide gevallen is het aan de officier om zowel in het openbare als in het privé-leven bovenmatig verwijt te maken.

Weinig slechte appels kwetsen de reputatie van iedereen

Dag na dag lezen we verhalen over officieren die slechte dingen doen. Diefstal, overmatig gebruik van geweld, misbruik van openbaar ambt, machtsmisbruik en eenvoudige dingen zoals te hard rijden zijn allemaal voorbeelden van onethisch gedrag van degenen die het publiek heeft toevertrouwd om hen te dienen en te beschermen.

De overgrote meerderheid van de politieagenten blijft echt goede, hardwerkende en toegewijde mensen. Ze streven ernaar om het publiek te dienen en het goede te doen bij elke beurt. Helaas maakt het goede werk dat rechtshandhaving doet zelden het nieuws. Als dat zo is, heeft het niet dezelfde blijvende herinnering die slecht nieuws lijkt te bevatten.

Een enkele onbetrouwbare daad gepleegd door een enkele onprofessionele functionaris kan gevolgen hebben voor het hele beroep. Aan het eind van de dag zien en handelen alle politieambtenaren hetzelfde in de ogen van de gemiddelde burger. Een belangrijk ding voor officieren om te onthouden is dat wat ze in uniform doen niet alleen zichzelf als individu beïnvloedt, maar ook hun hele agentschap en misschien het hele beroep.

Dit is allemaal goed en wel, maar hoe passen agenten deze code toe op hun dagelijkse professionele leven? Het korte en gemakkelijke antwoord is "doe het goede." Omdat ethiek, inclusief politieethiek, gebaseerd is op maatschappelijke waarden, is het niet moeilijk om het verschil tussen goed en kwaad in bijna elke situatie te onderscheiden.

Wat zijn waarden?

'Waarden' is de term die wordt gegeven aan die ideeën, gedragingen en acties die voor ons belangrijk zijn. Onze waarden zijn van grote invloed op onze besluitvorming en helpen bepalen waar we onze nadruk leggen op ons persoonlijk en professioneel leven. Waarden vormen de basis voor ons begrip van ethiek.

Binnen de maatschappij hebben we persoonlijke waarden en maatschappelijke waarden. Onze persoonlijke waarden zijn de onze alleen en worden geïnformeerd door onze opvoeding, culturele en etnische achtergrond, religieuze overtuigingen en persoonlijke ervaringen. Omdat persoonlijke waarden uniek zijn voor elk individu, vormen ze geen geschikt platform om de ethiek van de politie te baseren, hoewel ze wel kunnen aangeven hoe we ethisch gedrag bekijken, waarderen en benaderen.

Er zijn echter enkele waarden die in essentie door de samenleving worden gedragen. Deze maatschappelijke waarden zijn die idealen die het meest worden gewaardeerd door cultuur of groep, en dit zijn de waarden waaraan we ons begrip en onze verwachting van ethiek en ethisch gedrag ontlenen. Zulke idealen omvatten integriteit, eerlijkheid, hard werken, vriendelijkheid, mededogen, empathie, sympathie, rechtvaardigheid en dapperheid.

Deze universele waarden helpen ons om ethisch gedrag en ethische beslissingen te nemen. Ze helpen ons te informeren over wat er van ons wordt verwacht en welke acties we moeten nemen.

Ethiek gedefinieerd

"Ethiek" doet het goede, wat dat ook mag zijn. Het "juiste ding" is gebaseerd op die waarden die de maatschappij dierbaar is. Ethische principes zijn gebaseerd op het idee dat recht altijd goed is en verkeerd altijd fout is.

Wanneer officieren niet doen wat juist is, en vooral wanneer ze doen wat duidelijk en flagrant verkeerd is, schenden ze de politieethiek, tasten ze het vertrouwen van het publiek aan en nemen ze het vermogen van de politie om binnen de gemeenschap te werken en haar missie uit te voeren verder af. Het naleven van hoge ethische normen is net zo belangrijk voor het bereiken van het algemene doel van moderne politiezorg als elke andere tactiek, techniek of praktijk.

Het belang van een hoge ethische norm in het traditionele politiewerk is vanaf de allereerste dagen van de politieacademie indrukwekkend op aspirant-officieren. Bureaus hebben verschillende manieren om de ethiek van de politie onder hun gelederen te promoten. Eerst en vooral is de eed van ambt die officieren afleggen.

De wetshandhaving eed van Office

Natuurlijk bevat de eed bepalingen over het beschermen, handhaven en verdedigen van de grondwet van de Verenigde Staten. Het omvat ook beloftes om zich nuchter, eerlijk en eervol te gedragen, om aanstootgevend gedrag te vermijden en om hogere functionarissen binnen de afzonderlijke afdelingen te gehoorzamen.

Officieren zweren om eerlijk te zijn, eerlijke burgers. Ze beloven een deel van de oplossing te zijn, geen deel van het probleem. Ze beloven bovenal de regels te volgen, ongeacht of ze het leuk vinden of het met hen eens zijn.

In het concept van eervol handelen is het idee begrepen dat functionarissen hun fouten moeten bezitten. Veel meer respect is gereserveerd voor diegenen die het verpesten en toegeven dan diegenen die proberen hun wandaden te verbergen of anderen de schuld geven voor hun tekortkomingen. Sterker nog, liegen zorgt ervoor dat iemand sneller ontslagen wordt dan wanneer je voor een loopbaan in de rechtshandhaving kiest.

De wethandhavingscode voor ethiek

De eed van ambt legt de basis voor het bijbrengen van ethisch gedrag, maar daar houdt het niet op. de meeste agentschappen codificeren die praktijken die ze hopen te promoten en die zij van officieren verwachten te vermijden om hen te helpen bij het nemen van ethische beslissingen.

Binnen de ethische code van een bureau zijn specifieke bepalingen die de bescherming van levens en eigendommen bevorderen, het belang van vooringenomenheid vermijden en het begrip dat de badge een symbool is van het vertrouwen van het publiek.

Kortom, de ethische code vereist dat functionarissen niet alleen bereid zijn om de wet te handhaven, maar om deze te volgen. Ze worden geroepen om voorbeelden te zijn voor het publiek en om de juiste manier van gedragen aan te tonen, in plaats van de rechtmatigheidsmentaliteit waarvan ze zo vaak worden beschuldigd tentoon te stellen.

Politie Ethiek en besluitvorming

Voor die situaties die moeilijk kunnen zijn voor officieren, kunnen verschillende tests worden uitgevoerd om te helpen bij het ethische besluitvormingsproces. Misschien zijn de meest bekende ethische besluitvormingstests de kritisch denkende test, de mediatest en de darmtest.

De kritieke denktest

De kritisch-denkende test vraagt ​​een reeks "ja" of "nee" -vragen om te bepalen of een officier een actie moet uitvoeren of niet. Deze vragen worden achter elkaar gesteld en leiden uiteindelijk een officier naar het maken van een goede keuze. Deze vragen vragen:

• Is mijn actie legaal?
• Zal het eindresultaat goed zijn?
• Zal het werken?
• Is er een betere, minder schadelijke manier om hetzelfde doel te bereiken?
• Zal mijn beslissing een ander even belangrijk principe ondermijnen of tegenspreken?
• Zelfs als het eindresultaat goed is, schenden de middelen dan een ethisch principe?
• Kan mijn beslissing gerechtvaardigd zijn als deze openbaar wordt gemaakt?

De mediatest

Een soortgelijk maar eenvoudiger hulpmiddel, de mediatoets vereist dat een officier een eenvoudige vraag beantwoordt: "Hoe zou ik me voelen als mijn beslissing morgen de voorpagina maakte?" Dit herinnert officieren eraan dat de perceptie maar al te vaak werkelijkheid wordt en dat het misschien niet genoeg is om alleen maar onze daden te kunnen rechtvaardigen als ze ervoor zorgen dat het publiek de politiepraktijken en -tactiek serieus ter discussie stelt.

De mediatest erkent dat het publiek de dingen niet altijd op dezelfde manier ziet als de wetshandhavingsgemeenschap. Het houdt rekening met het feit dat politieambtenaar uiteindelijk politicus worden betekent dat hij een ambtenaar moet worden. Daarom moet wetshandhaving op de hoogte zijn van de percepties van het publiek ten aanzien van politie zowel op het werk als daarbuiten.

De darmtest

Misschien is de darmtest de eenvoudigste test van allemaal. De darmtest berust in wezen op instinct en de overtuiging dat alle officieren diep van binnen de juiste beslissing kunnen nemen. In wezen berust de darmtest op het principe dat als het verkeerd aanvoelt, het waarschijnlijk verkeerd is. Dit moet niet worden verward met het verschil tussen zich goed en slecht voelen, maar tussen goed en kwaad. Er zijn genoeg momenten dat dingen die slecht aanvoelen juist zijn en dat dingen die goed aanvoelen verkeerd zijn.

Of men ervoor kiest om een ​​test te gebruiken of om zijn of haar darmen te vertrouwen, het blijft een feit dat ethisch gedrag en gedragingen een voortrekkersrol vervullen in het beroep van rechtshandhaving. Het is van vitaal belang dat elke officier zich de reden herinnert waarom ze de taak op zich nam: beschermen en dienen.

Werken om een ​​verschil te maken

De politie moet samenwerken om de officieren te zijn die het publiek verlangt en van hen verwacht. Ze moeten het goede voorbeeld geven en de principes van politieoptreden volgen, en ze moeten de moeilijke keuzes maken om het juiste te doen onder alle omstandigheden. Alleen op deze manier kunnen functionarissen het serviceniveau van hun gemeenschap bieden en het werk beginnen om een ​​verschil te maken in de levens van anderen.