De vele soorten softwaretestmethoden

Voordat software openbaar wordt, besteden programmeurs uren aan het uitroeien van elke kleine fout. Totdat het product aan alle belanghebbenden voldoet, zal het niet beschikbaar zijn voor commercieel gebruik.

Enorme softwarebedrijven, zoals Google, slagen ondanks bugs met lage prioriteit in hun software omdat ze geduldige investeerders en loyale gebruikers hebben. Kleinere bedrijven en startups hebben echter niet die luxe. Klanten verwachten dat producten doen wat ze beweren op de verkooppagina of in de documentatie. Met zoveel opties die er zijn, zullen ze niet twee keer nadenken over het springen van het schip als het product hun tijd en geld verspilt. Daarom ondergaat de software strenge tests voordat ze worden vrijgegeven om:

• benadruk verschillen tussen het originele concept en de uiteindelijke output
• Controleer of de software werkt zoals de ontwerpers het hadden gepland
• valideren dat het eindproduct voldoet aan de eisen van de klant
• beoordeling van functies en kwaliteit

Testen volgt een strikte blauwdruk om de vaardigheden, tijd en het geld van het personeel te optimaliseren, terwijl de belanghebbenden essentiële informatie krijgen om het product vooruit te helpen. Het doel is om een ​​goede eindgebruikerservaring te faciliteren via een sterk kwaliteitsborgingsprogramma.Met de inzet zo hoog, QA-managers behoren tot de topverdieners in de technologische industrie. Testen volgt meestal deze stappen:

1. Vereiste analyse waarbij managers een plan schetsen om een ​​geschikte teststrategie te implementeren.
2. Tests beginnen en resultaten worden geanalyseerd.
3. Alle defecten worden gecorrigeerd en de software doorloopt regressietests - een systeem om te controleren of het programma nog steeds werkt na wijzigingen.
4. Een rapport voor de afsluiting van de test beschrijft vervolgens het hele proces en de uitkomsten.

Individuen kunnen gecertificeerde softwaretesters worden door organisaties zoals BCS, het Chartered Institute for IT, ISTQB® (International Software Testing Qualifications Board) en ASQ (voorheen de American Society for Quality).

Software testmethoden

Black Box en White Box testen zijn de twee fundamentele methoden voor het beoordelen van productgedrag en prestaties, maar er zijn ook andere methoden.

• Black box testen: Dit wordt ook wel functioneel of op specificaties gebaseerd testen genoemd, en deze methode richt zich op de uitvoer. Testers houden zich niet bezig met de interne mechanismen. Ze controleren alleen dat de software doet wat het zou moeten doen. Kennis van coderen is niet nodig en testers werken op gebruikersinterfaceniveau.
• Witte doos testen: Deze methode maakt gebruik van codeerkennis als onderdeel van de testprocedure. Wanneer een product faalt, gaan testers zo diep in de code als nodig is om de oorzaak te vinden. De softwareontwikkelaars doen dit zelf omdat ze bepalen hoe het product zou moeten werken. Testen op structuur en glazen dozen zijn andere namen voor deze methode.

• Statische testen: Testers onderzoeken de code en documentatie van de software, maar voeren het programma niet uit. Statische tests starten vroeg in de ontwikkeling van het product tijdens het verificatieproces.
• Dynamische tests: De software wordt uitgevoerd met verschillende ingangen en testers vergelijken uitgangen met het verwachte gedrag met deze methode.
• Grafische gebruikersinterfacetests: Hiermee worden GUI-kenmerken getest, zoals tekstopmaak, tekstvakken, knoppen, lijsten, lay-out, kleuren, lettertypen, lettergroottes, enzovoort. GUI-testen is tijdrovend en bedrijven van derden nemen vaak de taak op zich in plaats van ontwikkelaars.

Testlevels

Verschillende testniveaus worden gebruikt om zwakke plekken en overlap te identificeren in elke fase van de levenscyclus van softwareontwikkeling.

• Testen van een eenheid: Ontwikkelaars testen de meest elementaire onderdelen van code-achtige klassen, interfaces en functies / procedures. Ze weten hoe hun code moet reageren en kunnen aanpassingen maken afhankelijk van de uitvoer.
• Component testen: Andere namen zijn module- of programma-testen. Het is vergelijkbaar met het testen van eenheden, maar bevat een hoger niveau van integratie. Modules van de software worden getest op defecten om hun individuele functie te verifiëren.
• Integratie testen: Dit geeft fouten aan wanneer modules zijn geïntegreerd. Verschillende integratietests zijn bottom-up, top-down en functioneel incrementeel.

• Systeemtesten: Onderdelen van een project worden als geheel in verschillende omgevingen met deze methode getest. Het valt onder de Black Box-methode en is een van de laatste tests in het proces. Het bepaalt of het systeem functioneert zoals het zou moeten voldoen aan de bedrijfs- en gebruikersbehoeften.
• Alfa-testen: Intern personeel test de software op de site van de ontwikkelaar in een gesimuleerde of werkelijke omgeving. Hierna corrigeren ontwikkelaars bugs en andere problemen.
• Beta testen: Ook wel veldtesten genoemd, testen klanten het product op hun eigen sites in reële omstandigheden. Cliënten kunnen een groep eindgebruikers de mogelijkheid bieden om de software te testen via prerelease- of bètaversies. Feedback over mogelijke verbeteringen wordt vervolgens naar de ontwikkelaar gestuurd.

• Acceptatietest: Ook onder de reikwijdte van Black Box-testen testen clients software om te achterhalen of de ontwikkelaar het programma heeft gemaakt volgens de gewenste specificaties.

Testtypen

Verschillende soorten softwaretests zijn ontworpen om zich op specifieke doelen te richten.

• Installatie testen: De software-testingenieur en de configuratiemanager voeren deze test uit om te zorgen dat de eindgebruiker het programma kan installeren en uitvoeren. Het behandelt gebieden zoals installatiebestanden, installatielocaties en beheerdersrechten.
• Ontwikkelingstesten: Dit implementeert een reeks gesynchroniseerde strategieën om defecten te detecteren en te voorkomen. Het omvat statische code-analyse, peer-code beoordelingen, traceerbaarheid en metrics-analyse. Het doel is om risico's te verminderen en kosten te besparen.
• Gebruiksvriendelijkheid testen: Gebruikerservaring komt in de schijnwerpers met deze test. Het meet hoe goed de GUI is ontworpen en het gebruiksgemak. De test controleert de nauwkeurigheid en efficiëntie van functies en de emotionele reacties van proefpersonen.

• Sanity testen: Dit geeft aan of de software de tijd en de kosten waard is om door te gaan met verdere tests. Als er te veel fouten zijn, volgen er geen agressievere tests.
• Rook testen: Rooktesten wijzen op basisfouten die ernstig genoeg zijn om vrijgave te voorkomen. Wanneer dit wordt uitgevoerd op een nieuwe build, wordt dit een buildverificatietest genoemd.
• Regressie testen: Wanneer het systeem wordt gewijzigd, controleert regressietest onverwacht gedrag. Het wijst op nadelige effecten op modules of componenten.
• Destructief testen: Testers voeren abnormale ingangen in en onderscheiden de mogelijkheid van de software om onverwachte invoer te beheren. Dit toont ontwikkelaars hoe robuust het programma is bij foutbeheer.
• Hersteltest: Wanneer de hardware of andere functies uitvallen, toont deze test aan hoe goed de software kan worden hersteld en kan deze worden voortgezet.
• Geautomatiseerde testen: Dit voert functies uit die moeilijk handmatig kunnen worden uitgevoerd. Het maakt gebruik van specifieke software om de tests uit te voeren en om gegevens te verstrekken over feitelijke versus verwachte resultaten.
• Compatibiliteitstest: Software moet in verschillende computeromgevingen werken, dus dit controleert de compatibiliteit met verschillende systemen. Werkt de software bijvoorbeeld met verschillende besturingssystemen en webbrowsers?
• Prestatietests: Dit is een grondige test die de softwareprestaties in verschillende scenario's onderzoekt. Informatie over reactievermogen, stabiliteit, toewijzing van middelen en snelheid wordt verzameld. Bovendien spelen subtests zoals volume, capaciteit en spike-testen een rol in dit proces.
• Beveiligingstests: Dit meet het vermogen van de software om de veiligheid van gebruikers te beschermen. Dit betekent autorisatiefuncties, authenticatie, vertrouwelijkheid, integriteit, beschikbaarheid en nonrepudiation.
• Toegankelijkheidstesten: Dit is niet hetzelfde als usability testen. Dit bepaalt de mate waarin gebruikers van verschillende vaardigheden, waaronder leer- en fysieke beperkingen, de software kunnen gebruiken.
• Internationalisatie en lokalisatie testen: Resultaten laten zien hoe de software zich aan verschillende talen en regionale eisen kan aanpassen. Dit omvat het toevoegen van componenten voor specifieke locaties en het vertalen van tekst.