Wat is een institutionele klant?

Institutionele klanten, zoals gedefinieerd door de meeste financiële dienstverleners, bestaan ​​uit grote niet-financiële vennootschappen, evenals andere financiële dienstverleners van elke omvang. De definitie van groot omvat normaal tenminste de Fortune 500, en waarschijnlijk ook daarbuiten.

Contactpunten

In een effectenbedrijf van Wall Street is de primaire relatiemanager voor een niet-financiële institutionele klant waarschijnlijk een senior investeringsbankier, met name een met expertise op het gebied van underwriting van effecten of fusies en overnames. Als de klant het effectenbedrijf echter voornamelijk gebruikt om transacties uit te voeren, kan een institutionele verkoper of accountmanager de relatie beheren. In een commerciële bank is die relatiemanager gebonden aan een senior lending officer, in het geval van een klant die leningen van die bank gebruikt.

De belangrijkste vertegenwoordiger van een niet-financiële institutionele cliënt in zijn omgang met effectentrokken bedrijven of commerciële banken zal waarschijnlijk een manager zijn in zijn corporate treasury-afdeling. In relaties met vermogensbeheerders die personeelspensioen en 401 (k) -rekeningen verwerken, is een manager op de afdeling personeelszaken geneigd om de vertegenwoordiger van het bedrijf te zijn.

Kleine zakelijke klanten

Kleine bedrijven, met name bedrijven die geen beursgenoteerde schulden of aandelen hebben, worden doorgaans als particuliere klanten behandeld. Hun rekeningen zullen over het algemeen worden bediend door financiële adviseurs in effectenfirma's of door KMO's in commerciële banken.

Financial Services Industry Clients

Er is veel te doen met bedrijven in de financiële dienstverlening, zelfs bij grote, geïntegreerde, gediversifieerde bedrijven. In het bijzonder zullen effectenfirma's die optreden als market makers gebonden zijn aan grote hoeveelheden dagelijkse handel onder elkaar, om hun respectievelijke effectenvoorraden te beheren en om orders van cliënten te vullen voor effecten die zij momenteel niet bezitten.

Bovendien vereist het overnemen van effecten vaak de organisatie van ad-hocpartnerships (syndicaten genoemd) tussen een aantal bedrijven om verzekeringstechnische risico's te spreiden en om kopers te vinden voor de effecten die nu worden aangeboden. Hoe groter de effectenuitgifte, des te groter de syndicaten voor het sluiten en verkopen van obligaties.

Zeer rijke individuen

Buitengewoon hoge vermogende particulieren (bijvoorbeeld die met meer dan $ 100 miljoen aan activa) kunnen worden bediend via institutionele verkoopkanalen, in plaats van via de kanalen van financiële adviseurs die retailklanten bedienen. Dit is met name het geval als deze personen naast het bedrijf in kwestie over eigen financiële adviseurs (of family offices) beschikken en in plaats daarvan dat bedrijf strikt gebruiken om transacties uit te voeren en beleggingsproducten te verkrijgen.

Institutionele lijnen van zaken

Merk op dat bepaalde afdelingen en bedrijfstakken binnen de financiële dienstensector doorgaans worden gedefinieerd als institutioneel van aard. Beleggingsbankieren is daar een voorbeeld van, gebaseerd op de aard van de klanten.

Effectenhandel is een ander voorbeeld; hoewel deze functie zowel voor particuliere als voor institutionele klanten geldt, is het overwicht van het handelsvolume meestal voor rekening van instellingen. Bovendien heeft de handelsfunctie vaak nauwe banden met de investment banking-functie, die effecten creëert die vervolgens op de secundaire markt worden verhandeld.

Hoewel de rapporten en analyses die zijn ontwikkeld door inhouse effectenonderzoeksafdelingen meestal gericht zijn op financiële retailadviseurs en particuliere klanten, zullen deze groepen waarschijnlijk worden georganiseerd in de institutionele helft van een gediversifieerd bedrijf.