Leren denken als een advocaat

Gastschrijver Henry Dahut, Esq., Auteur van Marketing The Legal Mind en oprichter van GotTrouble.com, biedt inzichten in het leren denken als een advocaat.

Voorzichtig. Een loopbaan in de wet kan de manier waarop u denkt veranderen.

Op de vraag waarom ik advocaat werd, zeg ik meestal dat het slim leek om te doen. In tegenstelling tot sommige van mijn klasgenoten op de rechtenfaculteit, had ik geen enkele illusie om een ​​groot voorstander of een rechtsgeleerde te worden. Alles wat ik wilde was een comfortabel inkomen en een respectabele zender in het leven. Voor mij was de wet een veilige beroepskeuze, geen passie.

Mijn enige zorg was dat ik als een creatief, emotioneel, rechter hersenentype niet als een advocaat zou kunnen denken, bijvoorbeeld op een logische manier een situatie vanuit alle hoeken bekijken. Toen vertelde een oude en enigszins dronken advocaat die ik in een brouwerij ontmoette, dat het echte gevaar was dat als je eenmaal begint te denken als een advocaat, het moeilijk wordt om op een andere manier te denken.

Dat proces begon op de eerste dag van de rechtenstudie toen de decaan onze versteende eerstejaars klas vertelde dat voordat we juristen konden worden, we moesten leren hoe we anders moesten denken. Een student durfde de decaan te vragen hoe we zouden weten wanneer hij als advocaten had leren denken. De Dean schoot terug met: "Wanneer je betaald wordt om na te denken!"

Ik zag al snel hoe denken zoals advocaten eigenlijk betekende dat we onze redeneerstructuren moesten veranderen. Bijvoorbeeld, geheugen, hoewel belangrijk voor succes op de rechtenstudie, stond een verre seconde bij het leren redeneren als een advocaat. Professoren van de wet hielden er niet meer van om studenten te wieden die misschien goed zouden onthouden, maar niet konden nadenken over problemen.

Denken als een advocaat

Het denken als een advocaat vereist het denken binnen de grenzen van inductieve en deductieve vormen van redeneren. Als rechtenstudenten betraden we een wereld van rigoureuze dialogen waarin abstracties worden geformuleerd en vervolgens beschreven - meestal leidend tot de ontdekking van een algemeen principe of regel, die dan wordt onderscheiden van een andere algemene regel. We hebben geleerd hoe we onze focus kunnen verkleinen en intensiveren. En in de Pavloviaanse geest werden we beloond toen we deze taken goed uitvoerden en bespot toen we ze slecht uitvoerden.

Het proces heeft ons geleerd om defensief te denken: we hebben geleerd hoe we onze klanten (en onszelf) kunnen beschermen en waarom we langzaam moesten doorgaan, de vallen moesten vinden, het risico moesten meten en berekenen. En bovenal hebben we geleerd om nooit, laat de oppositie je zien zweten!

We ontdekten al snel dat er, als advocaten in opleiding, meer werk was dan we realistisch zouden kunnen bereiken, tenzij we natuurlijk bijna elk wakker uur besteedden aan het nastreven van juridische kennis. De competitieve aard van het leerproces dreef ons nog harder, versterkte sommige opvattingen en percepties terwijl anderen afnamen, wat uiteindelijk de aard van hoe we dachten uiteindelijk zou veranderen. Het doel was natuurlijk dat we rationele, logische, categorische, lineaire denkers werden - opgeleid om wat redelijk is te scheiden van wat niet is en wat waar is van wat vals is.

Omdat we op een nieuwe manier leerden denken, hadden we minder tolerantie voor dubbelzinnigheid. Er ontstond een nieuwe mentale structuur - een nieuwe reeks lenzen waardoor de structuur van menselijke aangelegenheden kon worden bekeken. Het was alles waar we op hadden gehoopt, een enorme stap voorwaarts; een soort intellectuele transcendentie. We hadden alle reden om te geloven dat we snel zouden worden betaald om na te denken.

Een nieuw perspectief van de wereld

Ik had net genoeg linkse vaardigheid om me door de rechtenstudie en de bar te halen. De pure mentale gymnastiek die nodig is, is een eerbetoon aan de plasticiteit van de menselijke geest. Toch is het de moeite waard om na te denken over wat we hebben gewonnen uit het proces en wat we mogelijk verloren hebben. De waarden die we op de rechtenstudie leerden, begonnen over te lopen in ons persoonlijke leven. Onbewust beginnen we relaties te hebben met anderen en deze te observeren binnen de context van onze nieuwe manier van denken. Het begon onze standpunten, meningen en oordelen te kleuren. In het proces verloren we enkele vrienden en verwierven we nieuwe vrienden die de wereld eerder zouden zien en begrijpen zoals wij deden.

De oude advocaat die ik in de brouwerij ontmoette had gelijk: leren denken als advocaten maakte ons minder capabel voor het soort emotioneel denken dat nodig is om creatieve keuzes te maken, mensen te managen en te inspireren en snel te reageren op verandering. Gelukkig leerden we hoe te denken als advocaten, hoe we moesten leren - we werden autodidactisch. En om deze reden alleen al was het de prijs van de toegang waard.

Tegenwoordig zoeken duizenden advocaten die weer in contact willen komen met hun juiste brein, nieuwe carrières in veel verschillende beroepen. Ikzelf inbegrepen. Ik heb dertien jaar lang wet gestaan ​​en een klein en succesvol procesbureau opgericht. Tien jaar later ging ik over van de voltijdse wet en vond ik mijn professionele roeping in marketing en branding - inderdaad een creatieve sprong voor een advocaat.