The Unreliable Narrator in Fiction

In fictie, zoals in het leven, is een onbetrouwbare verteller een personage dat niet te vertrouwen is. Of het nu gaat om onwetendheid of eigenbelang, deze verteller spreekt met vooroordelen, maakt fouten of zelfs leugens. Een deel van het plezier en de uitdaging van deze verhalen voor de eerste persoon is om de waarheid uit te werken en te begrijpen waarom de verteller niet rechtlijnig is. Het kan ook een hulpmiddel zijn dat een schrijver gebruikt om een ​​aura van authenticiteit in zijn werk te creëren.

De term is afkomstig van Wayne C. Booth uit 1961 'Rhetoric of Fiction' en hoewel het een belangrijk onderdeel is van het modernisme, zijn onbetrouwbare verhalen te vinden in klassiekers als 'Wuthering Heights', zowel door Lockwood en Nelly Dean als door Jonathan Swift's 'Gulliver's Travels'."

De onbedoeld onbetrouwbaar

Veel verhalen die in het first person-perspectief worden gepresenteerd, worden verteld door een kind of een buitenstaander die gelooft dat hij de volledige waarheid vertelt. De lezer leert echter al snel dat de verteller zich niet volledig bewust is van de omstandigheden om hen heen. Dit is bijvoorbeeld het geval met de protagonist van J.D. Salinger's 'The Catcher in the Rye', Holden Caulfield, en met Scout, de verteller in 'To Kill a Mockingbird' van Harper Lee.

De onbedoeld onbetrouwbare verteller nodigt de lezer uit om verder te denken dan alleen het schrijven en volwassen waarnemer te worden. Wat is er echt aan de hand in het leven van Holden Caulfield? Is hij echt de enige "niet-nep" in een wereld van leugenaars? Wat ziet Scout echt als ze het gedrag van haar leraren, klasgenoten en vader beschrijft? Dit apparaat geeft de lezer inzicht en perspectief in hoe de verteller de wereld bekijkt.

Het opzettelijk onbetrouwbare

Hoewel onbedoeld onbetrouwbare vertellers vertederend en naïef kunnen zijn, zijn opzettelijk onbetrouwbare vertellers vaak beangstigend. Typisch hebben zulke karakters sinistere motieven, variërend van schuldgevoelens, zoals in het geval van Nabokovs 'Lolita', tot krankzinnigheid, zoals in het geval van Edgar Allen Poe's korte verhaal 'The Tell-Tale Heart'.

Enkele van de meest interessante gebruiken van opzettelijk onbetrouwbare vertellers zijn in het mysteriegrobleem. Waarom zou de verteller van een mysterieverhaal opzettelijk onbetrouwbaar kunnen zijn? Hoogstwaarschijnlijk omdat hij of zij iets te verbergen heeft. Zulke verhalen zijn vooral intrigerend, want wanneer ze goed zijn gedaan, is de lezer zich totaal niet bewust van het ware karakter van de verteller.

Een onbetrouwbare verteller maken

Een belangrijke reden om een ​​onbetrouwbare verteller te gebruiken is om een ​​fictie-werk te maken met meerdere lagen met concurrerende waarheidsniveaus.

Soms wordt de onbetrouwbaarheid van de verteller onmiddellijk duidelijk. Er kan bijvoorbeeld een verhaal worden geopend waarbij de verteller een onomwonden of bedrieglijke bewering doet of toegeeft dat hij ernstig geestelijk ziek is. Een meer dramatisch gebruik van het apparaat vertraagt ​​de openbaring tot bijna het einde van het verhaal. Een dergelijk draai-einde dwingt lezers om hun standpunt en ervaring van het verhaal te heroverwegen.

Om dit schrijfmechanisme effectief te laten zijn, moeten lezers meer dan één niveau van waarheid kunnen onderscheiden. Hoewel je verteller een onbetrouwbare bron van informatie kan zijn, is het absoluut essentieel dat jij, de schrijver, de realiteit achter de misleidende woorden begrijpt en uiteindelijk onthult. Het is essentieel voor lezers om de onbetrouwbaarheid van de verteller en de werkelijkheid die verborgen wordt te herkennen.