De veranderende rol van rechtshandhaving

Lees bijna elke politiepublicatie - vooral die geschreven door en voor de politie - en je zult ongetwijfeld pagina's vinden vol aansporingen om de mentaliteit van de krijger te omarmen. Het idee is om officieren aan te moedigen om klaar te staan ​​voor elke uitdaging in de strijd tegen criminaliteit. Bezoek bijna elke politieacademie en je zult veel van hetzelfde horen.

Warriors op de dunne blauwe lijn

We trainen onze politieagenten om krijgers te zijn, klaar te staan ​​voor elke strijd en bijna elke dreiging aan te gaan. Onze officieren staan ​​op de dunne blauwe lijn, klaar om hun gemeenschap te beschermen. In werkelijkheid is die dunne blauwe lijn vaak een gevechtslinie die we hebben getrokken tussen gezagsgetrouwe burgers en de criminelen die hen zouden schaden.

Vergis je niet; wetshandhaving is een gevaarlijke klus. Het lijdt geen twijfel dat politieagenten in een oogwenk klaar moeten zijn om toegang te krijgen tot hun innerlijke krijger. Sommigen suggereren echter dat het huidige opleidingsmodel, en ook de cultuur van de politie, de ordehandhavers opstelt voor een ramkoers met de burgers die hun functionarissen moeten beëdigen. Artikelen en zelfs boeken zoals Radley Balko's Rise of the Warrior Cop, hebben zorgen geuit over wat de vermeende militarisering van politie betekent voor rechtshandhaving en burgers.

Openbaar onderzoek van politiepraktijken

In de moderne politiegeschiedenis is de relatie tussen rechtshandhavingsinstanties en het publiek dat zij bedienen vaak onbetrouwbaar. Toen het concept van een geüniformeerde politie eerst werd verdedigd door Sir Robert Peel in Londen in het begin van de 19e eeuw, werd hij geconfronteerd met veel weerstand vanwege de angst voor wat in wezen een permanent leger zou zijn in de stad; vergelijkingen werden gemaakt met de politie als door de overheid gesanctioneerde bezettingsmacht. Het probleem van het handhaven van wetten met behoud van rechten is helemaal niet nieuw.

Publieke controle van politieagenten en politie-afdelingen neemt steeds toe, en technologie maakt dat toezicht alleen maar gemakkelijker. Officieren zijn al lang gehouden aan een hoge ethische standaard, en dat is nog veel meer het geval. Zelfs de tragedie van Rodney King in het begin van de jaren negentig was een schijnbaar unieke gebeurtenis vanwege de beperkte media en relatief omslachtige opnamemethoden die op dat moment beschikbaar waren.

Flash-forward naar het tijdperk van het internet en directe toegang tot alles en iedereen met een smartphone kan gemakkelijk en direct elk wangedrag van een functionaris - of de perceptie daarvan - aan duizenden, zo niet miljoenen mensen blootstellen. En er zijn genoeg mensen die er niets van vinden om doelbewust agenten te duwen en de enveloppe zo ver mogelijk te duwen terwijl ze in hun rechten blijven, allemaal met als doel de onwetendheid van de politie bloot te leggen met betrekking tot de wetten die zij geacht worden te handhaven en de rechten die zij gezworen hebben te handhaven.

Meer verontrustend is dat uit onderzoek van de Universiteit van Washington, professor in de sociologie Ronald Weitzer, onder meer blijkt dat het vertrouwen van het publiek in wetshandhaving aanzienlijk en negatief wordt beïnvloed wanneer prominente voorvallen van wangedrag door de politie worden gepubliceerd. Met steeds meer mogelijkheden om de politie die slecht optreedt te documenteren, is het meer dan ooit noodzakelijk om ervoor te zorgen dat agenten altijd de juiste dingen doen om de juiste redenen, zodat het vertrouwen van het publiek in de politie zo klein is dat ambtenaren niet langer kunnen hun werk uitvoeren.

Eroding Trust, Eroding Effectiveness

Jammer genoeg helpen officieren in dergelijke gevallen maar al te vaak zichzelf niet. Eerder dan het tonen van afgemeten, doordachte en intelligente antwoorden, zien officieren (tenminste degenen die beroemd zijn gemaakt op YouTube) elke uitdaging voor hun autoriteit als een bedreiging die gematigd of geëlimineerd moet worden. Deze bravoure zorgt ervoor dat zowel burgers als ambtenaren pijn lijden en alleen maar dient om het vertrouwen van het publiek in wetshandhaving verder te verminderen.

Peelian-principes

Wantrouwen van de politie is niets nieuws. In het begin van de moderne politie gaven Peel en anderen richtlijnen voor de politie, waarbij ze het belang van hun relatie tot de gemeenschap opmerkten. Deze leidende principes, in de volksmond bekend als de Peelian Principles, zijn concepten die het publiek vandaag de dag nog steeds eist. Volgens Peel:

• De politie bestaat om de orde te handhaven en misdaad te voorkomen.
• De goedkeuring en het vertrouwen van het publiek zijn van vitaal belang voor de politie om hun missie uit te voeren.
• Het uiteindelijke doel van een politiemacht is om te bereiken vrijwillig naleving van de wet door het publiek dat zij bedienen.
• Politiemensen en -afdelingen moeten zich zowel aan de wet houden als onwrikbaar zijn in de handhaving ervan; ze zouden zich moeten laten beïnvloeden door de publieke opinie, maar in plaats daarvan bezig zijn met het bevorderen - en doen - van wat altijd goed is.
• Gebruik van kracht en controle zijn de laatste redmiddel, niet de eerste reactie. Andere overtuigingskrachten moeten worden uitgeput voordat geweld wordt gebruikt.

• Officieren zijn ook burgers en leden van hun gemeenschappen; ze komen uit, maken deel uit van en zijn verantwoording verschuldigd aan de gemeenschappen die ze dienen.
• De effectiviteit van een politiebureau mag niet worden afgemeten aan het aantal arrestaties of aan acties van andere wetshandhavingsinstanties, maar aan de afwezigheid van criminaliteit en delinquent gedrag in de gemeenschap.

De Jaded Warrior

Politie-afdelingen over de hele wereld houden zich nog steeds aan deze principes in hun leuzen en hun missieverklaringen. Het duurt echter niet lang voordat nieuwe functionarissen zichzelf zien als afgezonderd van, in plaats van een deel van, hun gemeenschap.

Officieren en zelfs rekruten van politie kunnen heel snel en gemakkelijk worden afgemat door hun regelmatige contact met criminelen en achterbaks. Wanneer dit gebeurt, kan die "krijger-mindset" die zo goed dient om de officier op het werk te beschermen zeer snel een wig drijven tussen de politie en hun burgers.

Guardians of Democracy: Back to Basics

Dat is waar het concept van Guardian Policing binnenkomt. In zekere zin is het een terugkeer naar die oorspronkelijke Peelian-principes. Het idee is om officieren te leren zichzelf niet als soldaten te zien in een oorlog tegen criminaliteit, maar als voogden die zijn aangesteld om de rechten te beschermen en te handhaven. Voor sommigen kan het een verschil zijn zonder onderscheid. In de praktijk betekent dit echter slimmere politieagenten die eerst een kracht van geest, wil en karakter tonen, en spierkracht of dwang als tweede - en alleen dan wanneer absoluut noodzakelijk.

Gedreven door de Blue Courage: de Heart and Mind of the Guardian organisatie en wetshandhavingsleiders zoals de voormalige King County Sheriff Sue Rahr, uitvoerend directeur van de trainingscommissie van de Criminal Justice van de staat Washington, leert het voogd concept rekruten om kritisch denken, empathie en gezond verstand in hun interacties met zowel gewone burgers als verdachte criminelen. Het trainingsconcept is tot nu toe geïmplementeerd in de staten Washington en Arizona, en hoewel de resultaten nog moeten worden gezien, zijn de verwachtingen hooggespannen.

Hoge verwachtingen voor de toekomst van politie

Die hoop is dat als officieren zichzelf zien als bewakers en beschermers van het volk - alle mensen - en hun rechten, ze elke persoon die ze tegenkomen met respect en waardigheid zullen behandelen. Als mensen, zelfs criminelen, op hun beurt het gevoel hebben dat ze respectvol en eerlijk worden behandeld, de kans krijgen om zich uit te drukken en op vreedzame wijze met de officieren te communiceren, dan zullen klachten van officieren, gebruik van geweld en verwondingen aan zowel officieren als proefpersonen afnemen.