Alliteratie voorbeelden in fictie schrijven

Het woord alliteratie is afgeleid van het Latijnse woord "Latira" wat 'letters van een alfabet' betekent. Het is een stilistisch apparaat dat schrijvers gebruiken waarin een aantal woorden die met hetzelfde eerste medeklinkergeluid beginnen, dicht bij elkaar in een reeks worden herhaald. "Peter Piper koos een gepek van gepekelde pepers" is een beroemd voorbeeld.

Functie van Alliteratie

In tegenstelling tot dichters, bespreken fictieschrijvers zelden het gebruik van alliteratie en hoe het bewust gebruikt kan worden om krachtiger fictie te creëren, maar het speelt een cruciale rol in zowel fictie als in poëzie en proza. Alliteratie zorgt voor een muzikaal effect, creëert ritmes, stemmingen en bewegingen, terwijl zinnen ook schoonheid en een bepaalde stroom vormen. Het herhalen van de "s" die klinkt als een slang kan bijvoorbeeld gevaar inhouden. Het herhalen van het "h" -geluid geeft een zachte, hemelse lucht, terwijl een herhalende "b" zorgt voor een percussieve medeklinker.

Een secundair type wordt symmetrische alliteratie genoemd, die gebruik maakt van parallellisme: de frase bevat een paar woorden aan het begin en het einde van de frase die begint met hetzelfde geluid, terwijl de middelste woorden vergelijkbaar zijn, bijvoorbeeld 'roestbruine blazers' regel."

Alliteratie voorbeelden in fictie

In zijn lezing, "De zin is een eenzame plek", roept Gary Lutz schrijvers op: "Gebruik jezelf van alliteratie … Een dergelijke herhaling kan rustgevend en stabiliserend zijn, vooral in een zin waarvan de inhoud en emotionele windstoten allesbehalve zijn." Hij geeft een voorbeeld van Don DeLillo met h 's: "Hij was hier in het gehuil van de wereld", en van Christine Schutt: "Hij kende het soort Kleenex dat een huilend meisje achterliet."

Maar alliteratie kan ook een minder subtiele rol spelen. In Moby Dick, Melville gebruikt alliteratie om karakters te bouwen en om de lezer te helpen de scène aan boord van een walvisvaartuig te ervaren. Het personage, Stubb, wordt beschreven als iemand die 'een nogal vreemde manier van praten met hen in het algemeen' heeft en 'de meest geweldige dingen voor zijn bemanning' zegt. Melville gebruikt alliteratie om deze claims te illustreren. "De duivel haalt u, gij dwaasheden," zegt Stubb. "Start haar - begin haar, mijn zilveren lepels!" In dit laatste citaat hebben we niet alleen een alliteratie in de herhaling van de S geluiden, maar ook een voorbeeld van assonantie in de woorden "start" en "marling", wat de herhaling is van een klinkergeluid.

Aanvullende voorbeelden van alliteratie

De ziel kiest haar eigen samenleving. - Emily Dickinson

Van voren af ​​de fatale lendenen van deze twee vijanden; Een paar liefhebbers van sterrencross nemen hun leven. - Romeo en Julia, Shakespeare

"Dus slaan we op, boten tegen de stroom in, onophoudelijk terug het verleden in." - The Great Gatsby, F. Scott Fitzgerald

"Mijn vader bracht in gesprekken een enorme capaciteit voor zorgen die vreemden in de war bracht." De Centaur, John Updike

'Zijn ziel bezwijmde langzaam toen hij de sneeuw vaag door het universum hoorde vallen en flauw viel, als de afdaling van hun laatste einde, op alle levenden en doden.' - De dood, James Joyce

Hoewel je assonantie kunt gebruiken in meer poëtische momenten van je proza ​​zonder er zelfs maar bewust van te zijn, neigt de alliteratie van Donald Westlake in de "mooie blonde bludgeoned" om aandacht te vestigen op zichzelf. Tenzij je van plan bent om dit te laten gebeuren - om karakter of drama te bouwen of om een ​​komisch moment te creëren - is het verstandig om alliteratie selectief te gebruiken om het effect te maximaliseren zonder het te overdrijven.