Instrumentvertrekprocedures voor piloten

Vertrekprocedures zijn instrumentvliegprocedures die zijn ontworpen om vertrekkend verkeer te beheren en te beschermen tegen obstakels en terrein. Instrumentverwijdering procedures zijn er in twee soorten: Obstakel Departure Procedures (ODP's) en Standard Instrument Departures (SID's). ODP's bieden obstructieopruiming voor piloten bij het vertrekken op een instrumentvliegplan en SID's zijn bedoeld om de overgang van de terminalomgeving naar de en-route-fase van de vlucht op een efficiënte manier te coördineren, terwijl obstakels en terreinvrijheid worden gegarandeerd.

Elke luchthaven met een naderingsprocedure moet worden geëvalueerd om te bepalen of een vertrekprocedure voor een obstakel noodzakelijk is. Om te evalueren, maakt de FAA gebruik van een reeks standaarden die gebaseerd zijn op "De piloot die het vertrekpunt van de startbaan (DER) oversteekt op ten minste 35 voet boven de DER-hoogte, klimt tot 400 voet boven de DER-hoogte voordat hij de eerste bocht maakt, en handhaaft een minimum stijgingshelling van 200 voet per zeemijl (FPNM).”

Obstakelvertrekprocedures

ODP's zijn bedoeld om IFR-piloten bij te staan ​​tijdens de klim van de startbaan naar de toegewezen of gepubliceerde en routehoogte, terwijl obstakels en terrein worden vermeden. ODP's worden meestal uitgedrukt in tekst, maar af en toe in grafische vorm. In de vertrouwde Department of Transportation-grafieken zijn de ODP's te vinden in de Amerikaanse terminalprocedures, die in de volksmond de "approach plates" worden genoemd. Tekstuele ODP's zijn te vinden in deel C (IFR-startminima en vertrekprocedures) van de terminalprocedures en de in kaart gebrachte Obstakel-DP's worden gevonden volgens de naderingsdiagrammen voor de specifieke luchthaven.

Uitwijkprocedures voor hindernissen worden niet toegewezen door ATC. In plaats daarvan is het de taak van de piloot om ze op te sporen en te vliegen als dat nodig is. Tenzij opgenomen in de IFR-goedkeuring is naleving van een ODP niet verplicht, maar het is verstandig.

Standaard instrumentafwijkingen

Standaard Instrument Departures (SID's) worden toegewezen door ATC en zijn te vinden op drukke luchthavens. SID's helpen de overgang van de terminalluchthavenomgeving naar de en route-fase van de vlucht te vergemakkelijken, en compliance helpt ATC de verkeersstroom te beheren. SID's zijn ontworpen met het oog op het in de lucht houden van obstakels, evenals lawaaibestrijding, maar worden voornamelijk gebruikt om de werklast en radiogesprongen tussen piloten en controllers te verminderen door de verkeersstroom op een efficiënte manier te beheren. Ze worden grafisch in kaart gebracht en zijn te vinden naast de naderingsplaten in het terminalproceduresboek.

SID's bevatten vaak overgangsroutes, die de verbinding van het vertrek naar een en route-luchtroute of -cursus naadloos maken.

In een radaromgeving zijn radar-SID's gebruikelijk, waarbij controllers radarvectoren leveren voor een en-route-oplossing. Ze bevatten meestal een initiële cursus specifiek voor de vertrekbaan en een tweede fase, een overgang naar een fix die de route van de vlucht begint. Deze SID's bevatten meestal de vertrekfrequentie voor de verschillende vertrekrichtingen.

Standaarduitgangen van instrumenten hebben vaak verplichte klimgradiënten en navigatiemogelijkheden. Piloten moeten op de hoogte zijn van de prestaties en de navigatiemogelijkheden van hun vliegtuig (of het ontbreken daarvan) voordat ze een SID van de luchtverkeersleiding accepteren.

RNAV-vertrek

Gebiednavigatie (RNAV) vertrekt steeds vaker omdat het gebruik van GPS en ADS-B steeds meer voorkomt. RNAV-routes zullen een goed uitgerust RNAV-vliegtuig toelaten om een ​​efficiëntere koers te varen, omdat deze vliegtuigen niet noodzakelijkerwijs hoeven te vertrouwen op traditionele navigatiemiddelen, zoals VOR's. De loop van een RNAV-vertrek kan worden aangepast om een ​​gebogen koers te volgen om luchtruimten, bevolkingsgebieden voor geluidsvermijding of andere luchthavens te vermijden. RNAV-vertrekken worden momenteel ontwikkeld als onderdeel van het nationale luchtruim-redesignproject van de FAA en moeten zorgen voor efficiënter luchtvervoer, omdat piloten vaker directe routes kunnen vliegen.