Air Force Flight Nurses

Terwijl hij naar het vliegtuig rende, zag de eerste luitenant Charlie Thomas een soort van wilde ogen op zijn gezicht. De explosie van lucht van de vier enorme turboprop-motoren van het vliegtuig heeft het niet veroorzaakt. Het was het soort blik dat alleen maar een boost adrenaline kon produceren.

Eenmaal op de open oprit van de MC-130 Talon draaide hij zich om en keek achterom. Honderd meter verderop kwam een ​​ambulance naar beneden op een van de smalle wegen op Bagram Air Base, Afghanistan. Het volgde een wolk van stof terwijl het op weg was naar het vliegtuig.

Op de ambulance was die zonnige zondagmorgen een gewonde Amerikaanse troep van de Special Forces. Hij was de dag ervoor gewond geraakt in een felle strijd met al-Qaeda en Taliban-strijders in de Shah-e-Kot-vallei in het oosten van Afghanistan.

Thomas keek in de Klauw. Hij was blij te zien dat het vliegtuig klaar was om zwerfpatiënten te vervoeren en dat zes medici aan boord waren. Precies zoals hij had besteld.

'Het lijkt erop dat alles goed is om te gaan,' riep Thomas in het oor van de loadmaster. De forse, M-16-achtige "lading" knikte en gaf hem het "goed" -teken.

De medici brachten de gewonde soldaat aan boord. Toen arriveerde er weer een ambulance en al snel waren er nog twee gewonde troepen veilig in het vliegtuig. Thomas controleerde ze nog een laatste keer. Tegen die tijd hadden twee teams van artsen, verpleegsters en medische technici de leiding over hen gehad. Hij citeert een chirurg:

Ze zijn nu allemaal van jou. Zorg goed voor ze.

De mannen waren nu uit zijn handen, dus Thomas verliet het vliegtuig. Honderd meter van de Klauw stopte hij om te kijken. Toen hij wegtrok, glimlachte hij.

Omdat Thomas, een senior-verpleegster, precies was waar hij wilde zijn, precies deed wat hij wilde doen.

Ik word ingezet waar de actie is. Precies in het midden van de oorlog tegen het terrorisme - mijn deel gaan doen, en dat is een haast.

De Talon, van Duke Field, Fla., Vloog de soldaten naar Karshi Khanabad, Oezbekistan. Het was de tweede etappe van een lange reis die begon met een helikoptervlucht vanaf het slagveld. Van "K-2" gingen de troepen naar het ziekenhuis op Incirlik Air Base, Turkije. Toen vloog een C-9 Nightingale hen naar Ramstein Air Base, Duitsland. Vandaar gingen ze naar het nabijgelegen Landstuhl Army Regional Center voor verdere behandeling. En, later, naar een ziekenhuis in de States om te herstellen.

Hun reis naar huis begon met Thomas. Een van de drie klinische coördinatoren voor vluchten bij Bagram, zijn taak is om te helpen bij het opzetten van aeromedische evacuaties. Hij vroeg om de luchtbrug en zorgde ervoor dat het vliegtuig arriveerde met de apparatuur, medicijnen en medici die nodig waren om met de patiënten om te gaan.

Het is onze taak om patiënten naar het volgende niveau van zorg te brengen.

Thomas is bij het 137e Aeromedical Evacuation Squadron van de Oklahoma Air National Guard. Nadat hij na de terroristische aanslagen van 11 september werd opgeroepen, bracht hij het grootste deel van zijn zesmaandelijkse reis door Bagram. Hij sprong in de kans om te dienen in Operation Enduring Freedom.

De taak van Thomas is er een waarvan de meeste mensen zich niet voorstellen dat een verpleegster het doet omdat het om vluchtoperaties gaat. Die baan en anderen nemen verpleegkundigen weg van hun meer traditionele plek aan het bed van een patiënt.

Voor sommige verpleegkundigen, zoals Thomas, is het een welkome afwisseling, een kans om een ​​deel van de luchtmacht mee te maken waarmee verpleegkundigen zelden contact hebben. Maar als ze hun ziekenhuiswit inruilen voor groene vluchtpakken, missen sommige verpleegkundigen het een-op-een zorg.

Als verpleegster in actieve dienst, Capt. K.C. Vo zei:

Soms zie je niet het verschil dat je maakt, omdat patiënten zo kort bij je zijn.

Een zes en een half jaar durende dierenarts, Vo vliegt met Ramstein's 86e Aeromedical Evacuation Squadron, "zodat je geen directe, bedzijdige patiëntenzorg hoeft te doen."

Toch is er geen tekort aan aanvragers voor plichten als vluchtverpleegkundige. Integendeel. Hoewel de luchtmacht problemen heeft met het werven en houden van verpleegkundigen, heeft het geen tekort aan vrijwilligers van vluchtverpleegkundigen.

Vanwege ongeveer 3.800 verpleegkundigen in de luchtmacht, zijn er minder dan 200 autorisaties voor vluchtverpleegkundigen, zei kapitein Linda Odom. Ze is een verpleegster in actieve dienst voor kritieke zorgvluchten die met Vo dient.

"Vluchtverpleegkundige banen zijn zeer gewaardeerd - er is veel concurrentie om een ​​van de slots te krijgen," zei ze. Een 12 en een half jaar durende dierenarts, Odom is een van de 32 vluchtverpleegkundigen van haar eenheid.

Odom, zoals Vo, dient op een aeromedische evacuatieploeg. De bemanning zorgt voor patiënten op weg van en naar ziekenhuizen. Bij Ramstein valt de evacuatieplicht op de C-9 Nightingale.

Laatste autoriteit

Aan boord is de directeur medische crew - een vluchtverpleger - de laatste medische autoriteit. Het is aan de verpleegster om "medische beslissingen ter plaatse te nemen", zei Odom. Er is geen personeel van artsen dat zich op 24.000 voet kan wenden. Alleen als een gesprek 'buiten je bereik' valt, zei ze, 'sta je dan op de radio en bel een dokter op de grond.'

Het is een enorme verantwoordelijkheid, zei ze. Weinig verpleegsters in militaire of civiele ziekenhuizen doen dat.

Bij Incirlik maakt Capt. Michelle Maybell andere soorten beslissingen. Ze is een crewmanager en heeft een andere focus. In plaats van patiënten zorgt de senior flight nurse voor collega-medici.

We hebben een groep die zorgt voor alle behoeften die bemanningen hebben, zodat ze hun gedachten kunnen houden aan hun missie. Ze moeten nadenken over hun patiënten. Niet over het krijgen van apparatuur en medicijnen, of hoe ze terug zullen gaan naar hun kamers.

Een reservist bij het 315e Aeromedical Evacuation Squadron bij Charleston Air Force Base, S.C., Maybell ingezet bij Incirlik kort na de aanslagen van 11 september. Als vrijwilliger trad ze toe tot het 43e Expeditionary Aeromedical Evacuation Squadron.

Als crewmanager leert ze nog een deel van het werk van een vluchtverpleegkundige. Het is een verantwoordelijkheid die ze niet heeft in haar civiele baan als coördinator van een traumazuster, maar een die haar zal helpen om dat werk beter te doen. En hoewel ze liever vliegt, is wat ze doet een "goed gevoel" baan.

Wanneer ik bemanningen waarschuw, pak ze in, lanceer ze en ga terug om ze te helpen uitpakken na een missie, het geeft me een goed gevoel. Gevoel iets bereikt te hebben.

Toen de soldaten die Thomas op de Klauw op Bagram had gezet klaar waren om van Incirlik naar Ramstein te vliegen, was het Maybell die de medici klaarstoomde om met hen mee te vliegen.

"Ik weet dat we onze steentje hebben bijgedragen om van die missie een succes te maken," zei ze.

Het gaat over zorg

Terwijl Europa, het Midden-Oosten en Klein-Azië waar de actie is tegenwoordig zijn, dienen vluchtverpleegkundigen over de hele wereld. Hun taak - en die van actieve dienst, chirurgen voor reserve en bewaking, aeromedische technici en vliegtuigpersoneel - is om patiënten deskundige zorg in de lucht te bieden terwijl ze op weg zijn naar een ziekenhuis.

Dat is onderdeel van het verlenen van service aan leden van het ministerie van Defensie en hun families aan het niveau van zorg dat Amerikanen verwachten, zei luitenant-kolonel Kirk Nailling. De directeur bedrijfsvoering en hoofdverpleegkundige van de 86e, zei hij dat verpleegkundigen een sleutelrol spelen in dat proces.

We hebben overal ter wereld mensen op de grond die levensreddende procedures ter plaatse kunnen uitvoeren. Maar dan is het onze taak om hen meer definitieve zorg te bieden.

Operatie Enduring Freedom bewijst dat. Elk van de Amerikaanse troepen die gewond raakten tijdens de gevechten in Afghanistan, had een verpleegster aan zijn zijde tijdens de rit naar het ziekenhuis.

Op zulke momenten binden verpleegkundigen en medici elkaar. Dat was het geval bij de eerste evacuatie van Incirlik naar Ramstein van troepen gewond in Afghanistan, zei kapitein Brenda Parker. Nog een Ramstein-vluchtverpleegster, zij was de medische crewdirecteur op die vlucht.

Het was kameraadschap, cohesie en communicatie op zijn best. Ik heb nog nooit zo'n teamwerk gezien.

Een teaminspanning. Dat is wat nodig is om topzorg te bieden, zei Nailling. En die eersteklaszorg is iets dat vluchtverpleegkundigen hopen te bieden elke keer dat ze de lucht in gaan. Dat, zei hij, "maakt het zo bevredigend om een ​​verpleegster te zijn."

Thomas kwam tevoorschijn uit het kleine hokje van een kamer waar hij en een andere verpleegster naar huis riepen. Het was in de vaag verlichte en bedompte kelder van Bagram's Sovjet-gebouwde verkeerstoren. Hij wreef de slaap uit zijn ogen omdat er binnen enkele minuten meer gewonden aankwamen.

Hij ontmoette alle gewonden. Het was de enige manier om uit de eerste hand te zien hoe erg ze gewond raakten. Dat was de eerste stap in het uitzoeken wat voor soort evacuatie te coördineren. En terwijl artsen de gewonden behandelden of repareerden, vond Thomas een manier om ze uit Bagram te krijgen.

Zijn beloning was om de gewonden de basis te zien verlaten, op weg naar een ziekenhuis en daarna naar huis. Voor hem was dat alleen dankbaar genoeg voor het doen van een baan die maar weinig mensen wisten.

Deze jongens zetten hun leven op het spel voor ons. Ze serveren is een sensatie. En zes maanden uit mijn leven halen om dat te doen, is een klein genoeg offer in vergelijking met wat ze doen.