Meer informatie over Right-to-Work-staten en -wetten

In de VS hebben rechts-naar-werk-wetten betrekking op vakbonden en werknemers bij een bedrijf. Concreet betekent het recht om te werken dat werknemers het recht hebben om te werken op vakbondswerkplekken zonder daadwerkelijk lid te worden van de unie of om reguliere vakbondscontributies te betalen. Ze kunnen ook hun vakbondslidmaatschap op elk moment annuleren, zonder hun baan te verliezen. Maar ze hebben nog steeds recht op een eerlijke en gelijkwaardige vertegenwoordiging van de vakbonden als ze deel uitmaken van een "onderhandelingseenheid" bij het bedrijf, dat wil zeggen, een groep werknemers die vergelijkbare taken hebben, een werkplek delen en vermoedelijk dezelfde interesses hebben als het komt naar lonen, uren en arbeidsomstandigheden.

Met andere woorden, recht-aan-werk-wetten vereisen in essentie dat vakbondswerkplaatsen "open winkels" worden, waar vakbondslidmaatschap optioneel is, in tegenstelling tot de traditionele "gesloten winkel", waar vakbondslidmaatschap verplicht is. Terwijl de reguliere contributie niet uit hun salaris wordt gehaald, zijn de recht op werk (niet -union) werknemers nog steeds gedekt door de vakbond; ze zouden echter mogelijk de kosten moeten betalen van de vakbond die hen op specifieke manieren vertegenwoordigt, zoals het volgen van grieven namens hen.

Hoewel het vergelijkbaar lijkt, is het right-to-work-principe niet hetzelfde als werk naar believen, wat betekent dat een werknemer op elk moment kan worden beëindigd zonder enige reden, verklaring of waarschuwing; het is ook geen garantie voor werk of een uitspraak dat een werknemer recht heeft op werk.

Right-to-Work Geschiedenis en controverse

Momenteel bestaat er geen federaal recht op werk. Een wetsvoorstel tot oprichting van de Nationale Right-to-Work Act, werd op 1 februari 2017 in het Huis van Afgevaardigden geïntroduceerd door twee Republikeinse congresleden, Steve King uit Iowa en Joe Wilson uit South Carolina; het zou bepalingen in alle andere federale arbeidswetten schrappen die werknemers in vakbonden toestaan ​​werknemers te ontslaan omdat ze nalaten vakbondsrechten te betalen.

In plaats daarvan bestaan ​​er rechts-naar-werkwetten op het niveau van individuele staten. De wet op de arbeidsverhoudingen van 1947, bijgenaamd de Taft-Hartley-wet, stelde staten in staat wetten van rechts naar werk uit te vaardigen. Taft-Hartley stond niet toe dat lokale jurisdicties (bijv. Steden en provincies) binnen een staat hun eigen recht op werk wetgeving uitvonden. In 2016 handhaafde het hof van beroep van het Sixth Circuit echter het recht van lokale overheden om lokale recht-aan-werkwetten uit te vaardigen in Kentucky, Ohio en de andere staten van zijn rechtsgebied.

Omdat het aantal staten dat recht-naar-werk-wetten doorgeeft in de 21e eeuw is gegroeid, is het onderwerp steeds controversiëler geworden. Right-to-work-voorstanders beweren dat het de rechten van werknemers uitbreidt - met name het recht om te besluiten lid te worden van een vakbond - en houdt vakbonden verantwoordelijk, omdat ze de voordelen van lidmaatschap moeten bewijzen.

Tegenstanders beweren dat right-to-work aanmoedigen van freeloading bevordert - omdat een werknemer kan genieten van vakbondsvertegenwoordiging zonder contributie te betalen - en in wezen een omweg is om vakbonden op een werkplek te ondermijnen, hen inkomsten ontneemt, lidmaatschapsnummers en uiteindelijk hun onderhandelingspositie met management. Voorstanders zeggen dat recht op werk individuele vrijheden behoudt; critici noemen het 'het recht om te werken - voor minder'.

Right-to-work-staten

Vanaf 2018 hebben 27 staten recht op werken aangenomen. Zij zijn:

• Alabama
• Arizona
• Arkansas
• Florida
• Georgië
• Idaho
• Indiana
• Iowa
• Kansas
• Kentucky
• Louisiana
• Michigan
• Mississippi
• Nebraska
• Nevada
• Noord Carolina
• Noord-Dakota
• Oklahoma
• zuid Carolina
• zuid Dakota
• Tennessee
• Texas
• Utah
• Virginia
• West Virginia
• Wisconsin
• Wyoming

Andere staten hebben vergelijkbare wetgeving over hun boeken. Bijvoorbeeld, de arbeidswetgeving van New Hampshire heeft een bepaling die iemand verbiedt om iemand anders te dwingen om lid te worden van een vakbond als voorwaarde voor werk.

Aanvullende uitspraken en rechten

Het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft geoordeeld dat collectieve arbeidsovereenkomsten werknemers mogelijk niet verplichten lid te worden van vakbonden. Collectieve arbeidsovereenkomsten kunnen alleen niet-leden verplichten om het bewezen deel van de contributie te betalen dat vakbonden besteden om hen te vertegenwoordigen. Niet-leden hoeven dergelijke kosten niet te betalen voordat ze zijn uitgelegd en ze kunnen ze eerst aanvechten.

Als u meer wilt weten over de wet op arbeid van uw staat of een vergelijkbare bepaling, of over uw vergelijkbare rechten op federaal niveau, neemt u eerst contact op met het arbeidsbureau van uw staat. Als u denkt dat uw werkgever of vakbond een recht op werk heeft geschonden, kan de Nationale Right-to-Work Legal Defense Foundation u gratis adviseren of vertegenwoordigen. Anders zou u kunnen overwegen om een ​​privéadvocaat te raadplegen.

Notitie: De informatie is over het algemeen van toepassing op werknemers in de privésector. Verschillende wetten en gerechtelijke uitspraken kunnen van toepassing zijn op overheid, onderwijs, spoorwegen, luchtvaartmaatschappij en andere werknemers.

Right to Work biedt alleen algemene informatie en is niet bedoeld als juridisch advies. Noch de auteur noch de uitgever zijn bezig met het verlenen van juridische diensten. Raadpleeg een advocaat voor juridisch advies. Omdat wetten per staat verschillen en op zowel nationaal als federaal niveau kunnen worden gewijzigd, garandeert noch de auteur noch de uitgever de juistheid van dit artikel. Als u op basis van deze informatie handelt, doet u dat op eigen risico. Noch de auteur noch de uitgever hebben enige aansprakelijkheid die voortvloeit uit uw beslissing om op te treden tegen deze informatie.