Een korte geschiedenis van het detectiveverhaal voor schrijvers

Het detectiveverhaal is een genre van fictie waarin een detective, een amateur of een professional, een misdaad of een reeks misdaden oplost. Op enkele uitzonderingen na, omvat de misdaad één of meerdere moorden (zo nu en dan kunnen detectiveverhalen draaien rond spectaculaire diefstallen of chantage, maar dit is zeldzaam).

Omdat detectiveverhalen op logica berusten, komen bovennatuurlijke elementen zelden in het spel. De detective kan een privédetective, een politieagent, een oudere weduwe of een jong meisje zijn, maar hij of zij heeft over het algemeen niets te winnen bij het oplossen van de misdaad.

Mystery stories zijn, in tegenstelling tot politieprocedures, thrillers, echte misdaadverhalen en andere misdaadgerelateerde genres, meestal niet gericht op bloed, bloed en gruwelijke details van moord, maar op de puzzel van een onopgeloste moord. Terwijl hedendaagse mysterieschrijvers misschien stilstaan ​​bij grafische details of grafische seks, is dit nog steeds een beetje zeldzaam. In feite vallen de meeste 'klassieke' mysteries in de categorie van 'aardige, schone' moorden waarbij het slachtoffer in een enkele klap met weinig of geen leed in het hoofd wordt gestoten, vergiftigd, neergestoken of anderszins wordt gedood.

Geschiedenis van rechercheverhalen

Het eerste "officiële" detectiveverhaal was De moorden in de Rue Morgue, geschreven in 1841 door Edgar Allen Poe. Hoewel Poe's niet het eerste verhaal was met een mysterie of een moord, was het de eerste die het toenmalige nieuwe personage van de detective introduceerde. Het was ook het eerste verhaal dat volledig draaide rond de oplossing van een moord-gerelateerde puzzel.

Poes geschriften waren korte verhalen, maar De maansteen, door Wilkie Collins, was een volledige gothische roman die tegelijkertijd een moordmysterie was.

De beroemdste van alle fictieve detectives, Sherlock Holmes, werd uitgevonden door Arthur Conan Doyle voor de Strand Magazine in 1887. Het was Conan Doyle die het idee ontwikkelde van de "consulting detective", die onafhankelijk van de politie werkt - samen met een niet-vrij-heldere metgezel wiens betrokkenheid kan zorgen voor komedie, drama, spanning of een gelegenheid om de lezer met misinterpretaties van aanwijzingen en rode haring.

De 'Gouden eeuw van de mysteries' - de jaren 1920 en 1930 - omvatten auteurs als Agatha Christie, Dorothy Sayers, Josephine Tey en Ngaio Marsh. Deze auteurs creëerden heren detectives en evocatieve instellingen - onder meer landhuisjes, cruiseschepen en archeologische opgravingen - zijn de lezers blijven fascineren.

Soorten mysterieverhalen

Er zijn verschillende subgenres van mysterieverhalen. Hoewel er geen "officiële" reeks regels bestaat voor het schrijven van een bepaald type, zouden deze beschrijvingen nuttig moeten zijn:

• De gezellige is een zachte detectiveverrassing, bijna altijd, in een kleine stad of dorp. De detective is een amateur-speurneus, meestal een vrouw.
• Het keiharde detectiveverhaal is een ouder genre dat in de jaren dertig populair werd met schrijvers als Dashiell Hammett die stoere "privé-lullen" ontwikkelden, zoals Sam Spade.
• Het "locked room" - of "whodunnit" -mysterie is in de eerste plaats een puzzel waarin karakterisering op de tweede plaats komt voor het ontdekken en interpreteren van aanwijzingen …